Sneeuw

Parijs associeer ik toch altijd meet een zonnetje, een terrasje met heel dure cappuccino of zo maar een boekje lezen op een van de bankjes in de Jardin de Luxembourg. Nu zit ik aan een wankel hoteltafeltje op een nog wankeler hotelstoeltje, waar ik maar net in pas dit blog te tikken. En met natte voeten. Parijs ligt onder de smeltende sneeuw. Parijs druilt. Vanmiddag is het beginnen te sneeuwen. Tijdens de spannende vergadering, waarvoor ik eigenlijk hier ben. Vanochtend had ik nog even bij Musée d’Orsay binnen willen wippen, maar op weg daar naar toe, kwam ik langs de ontbijtzaal van het hotel. Daar zat het Portugese lid van het bestuur waar ik ook deel van uitmaak een laat ontbijt te nuttigen. Ik begroet hem en twee uur later constateren we dat er geen tijd meer is om wat dan ook nog te doen voor het begin van de officiële vergadering. Maar de voorbespreking met hem en nog twee andere bestuursleden lijkt nuttig. De vergadering zelf zal uitwijzen dat het niets uitmaakt. De vergadering, maar dat is een ander verhaal…
Na afloop belanden we met vier bestuurders in een Franse bistro. Even wat wegdrinken, maar dat gaat moeilijk met een cola light. De metro brengt ons van het station St.Germain des Prés terug naar het hotel. De kerk aan het begin van onze rit is omringd met kerstkraampjes en de grote sneeuwvlokken vergoelijken even het ideaalbeeld dat ik van Parijs schetste. Het eindstation in Bercy wist dat direct weer uit, natte sneeuw die een glibberige pap op het asfalt achterlaat in een Parijse nieuwbouwwijk. Treurigheid troef.
De avondmaaltijd in een puik Marokkaans restaurant om de hoek maakt veel goed. Zeker als de maaltijd wordt opgeluisterd door een heuse buikdanseres. De herinnering doet mij bijna mijn natte voeten vergeten.