Storyboard

Het is zo’n dag waarin ik me heb voorgenomen heel rustig aan te doen. Ze zeggen wel een dat je naar je lijf moet luisteren en ik hoef mijn oren niet eens te spitsen om het te horen fluisteren dat het het prettig zou vinden om vandaag kalmpjes aan te doen. Ik vind het veel te koud om de deur uit te gaan en zo verdiep ik mij in de krant en zijn zaterdagse bijlagen, luister wat naar de radio en geef mij over aan een heerlijk niets doen. In de middag zap ik langs wat televisiekanalen, maar blijf al bij Nederland 3 of hoe dat tegenwoordig ook mag heten, hangen. Ik laat mij zacht wegzakken in “Razend”, de verfilming van een van de boeken van Carry Slee. Ik weet eigenlijk ook wel dat ik te oud ben voor zo’n film, maar ik heb deze dag niet voor niets uitgeroepen tot een kalm dagje en daar past deze film prima in. Zeker ook omdat Abbey Hoes er in meespeelt en alleen dat al is het aankijken waard. Het verhaaltje is verder flinterdun en propt een heleboel problemen in  anderhalf uur. Problemen die niet alleen aangestipt worden , maar ook nog opgelost en het wordt toch een eind goed al goed.
In het verhaal de hoofdrolspeler bezig met het maken van een film, die niet echt van de grond komt maar waar hij wel het hele storyboard voor heeft getekend. En aan de hand van dat board krijgen wij de film te zien die er misschien uiteindelijk dan toch zal komen.
Door mijn stemming ben ik er misschien wat ontvankelijk voor, maar ik zie toch een mooie metafoor met het echte  leven. Hoe vaak klopt het storyboard dat je voor je zelf, hoe vaag en schetsmatig dan ook met aarzelende krabbels hebt uitgetekend met de uiteindelijke versie van je leven. Her en der liggen om je heen de proppen met daarop de niet gedraaide scenes. En als je dan toch kunt genieten van de uiteindelijk film met jou in de hoofdrol dan heb je voor jezelf een Oscar en een Gouden Kalf verdiend. En in ieder geval een rustig dagje.