Tilburg

Ik heb weinig tot niets met Tilburg. De familie van Ex komt er vandaan. In een ver verleden, toen ik net met haar verloofd was, ben ik  op kennismakingstournee geweest langs een aantal van haar ooms en tantes en haar opa. Eind jaren 60 was dat nog een gebruikelijke routine. Bijna 20 jaar geleden zong ik met het koor waar ik toen in zat in de Tilburgse Schouwburg. Maar verder was Tilburg onbekend terrein. Tot gisteravond. Blogneef had in een theatertje een uur tot zijn beschikking gekregen. Het leek hem leuk om hem en mij over bloggen te laten interviewen. En dat was bij Gade in vertrouwde handen. Een familieonderonsje voor publiek. 40 mensen. Viel niet tegen.
Tilburg laat zich moeilijk veroveren. Dat gold niet voor het publiek. Het was een gemakkelijk en lichtvoetig gesprek, met gewillige oren bij de toehoorders. Nee, voordat je in Tilburg je auto kwijt bent. Er is een gloednieuwe parkeergarage. Op de website van de gemeente staat dat de ingang daarvan aan de Magazijnstraat ligt. Ik vraag mijn TomTom mij daar naar toe te brengen. Doet hij keurig. Maar de Magazijnstraat wordt halverwege afgesloten door een aantal paaltjes. Achter die paaltjes ligt de aanrijweg naar de ingang van de parkeergarage. Onbereikbaar voor mij vanaf deze kant. Ik zwerf door de stad op zoek naar de goede kant. Niet te vinden. Ik stal mijn auto in een andere garage, iets verder van het theater. Maar ik ben nog op tijd om een hapje te eten met de rest van mijn gezelschap. Dan naar het theater. We maken een opstelling. 3 paarse fauteuils. 3 glaasjes water en zowaar per Skype verbinding met mijn nicht in Frankrijk. Mogelijk kunnen ze daar deze avond volgen. Het blijkt dat ze dat maar 6 minuten volhouden. Geluid te slecht.
Ons uur vliegt voorbij. Tilburg ligt aan onze voeten. Wat Parijs voor Ivo Niehe was, is Tilburg voor Neef en mij. Nu maar hopen dat we de parkeergarage kunnen terugvinden. Ik herinner me de naam: Hemelpoortgarage. Als we hem gevonden hebben blijkt dat bijna goed. Heuvelpoortgarage. Ook een mooie naam.