Toch

Gisteravond laat plaatste ik op Facebook de mededeling dat er vandaag van mijn hand geen blog zou verschijnen. Ik zou weer eens op weg zijn naar elders. Dat is nog steeds het geval, ik zal over een paar uur vertrekken,maar de ochtend bood toch nog wat ruimte. Vooral ook omdat Gade en en ik het zwemuurtje lieten voor wat het was en er na een wat onrustige nacht een uurtje extra slapen voor in de plaats lieten komen. En zo kon er toch nog een blogje geschreven worden.
Op mijn voortijdige bericht kwamen een paar inmiddels verwijderde reacties binnen waaruit bleek dat er mensen zijn die mijn blog missen als het niet verschijnt. Dat lijkt misschien wel op het gevoel dat ik heb als ik om de een of andere reden niet aan schrijven toekom. En zo zie je maar weer dat schrijver en lezer elkaar toch nodig hebben. Na meer dan 2200 stukjes is het bijna een ingeslepen gewoonte geworden om ergens tijdens de dag, bij voorkeur voor de middag, een stukje te schrijven. Maar of dat er de komende dagen van komt is nog maar de vraag. Straks gaan we op weg. Op weg eerst naar Harlingen en morgenmiddag met de boot naar Terschelling. Eerst een paar dagen uitwaaien en dan in het weekend drie verteldagen. Lang geleden volgde ik met Gade een vertelcursus in Amsterdam. Gade friste haar vertelkunst tussentijds nog eens op en nu gaan we samen elkaar en de rest van de groep verhalen vertellen. Gisteren hebben we al een beetje geoefend en kwam ik op het verhaal van een koude koppen verkoopster. Maar dat vertel ik nog wel eens. Eerst op expeditie. Met de auto naar Harlingen, dan met de boot naar Terschelling en dan met de bus het eiland over van west naar oost en tot slot, voor mij waarschijnlijk het zwaarste deel van de tocht, nog een paar honderd meter te voet naar de volkshogeschool waar de cursus gehouden wordt. Wie weet wat voor mooie verhalen de komende dagen gaat opleveren.