Uitwaaien

Gade is vanochtend vertrokken. Met een vriendin. Een paar dagen uitwaaien. Een camping bij IJmuiden. Ja, echt IJmuiden.  IJmuiden, waar ik me geen strand kan voorstellen zonder het silhouet van de hoogovens er dreigend bij te zien. De enige plek in Nederland waar het volgens de buienradar vandaag zal stortregenen. “Hindert niets,” zei ze bij het weggaan, “gaan we gewoon Haarlem in, museum bezoeken.” Op haar werktafel zie ik haar museumjaarkaart liggen. Vergeten.
Ik bezocht gisteren de kust en waaide bijna van de boulevard af. Mijn geregelde bezoek aan een dierbare vriendin die in Den Haag woont. Ik maak dan gebruik van een van de zogenaamde keuzedagen die ik elk jaar 7 heb bij mijn NS-dalurenkaart.
Vanaf Utrecht was de 1e klas mudvol, terwijl de 2e klas zo goed als leeg was. Een verklaring heb ik daar 1,2,3 niet voor. Misschien dat al die 1e-klassers hun reis niet zelf hoefden te betalen, maar reisden op door de werkgever betaalde  abonnementen in tegenstelling tot de 2e klassers, die de reis zelf financieren. Op deze dagen veroorloof ik me ook de luxe en het gemak van een 1e-klasreis, maar ik tel dan nauwelijks meer mee. Bijna het hele compartiment zit gebogen over de laptop of het notebook. En als ze dat niet doen bellen ze. Ze zijn weliswaar over 20 minuten op hun werk of bij hun afspraak, maar er zal gebeld worden. Of gewerkt op de mini-computer. De baas heeft het treinabonnement niet voor niets betaald.
Ik lees een boek. Heel ouderwets. De laatste bladzijden van Michael Cunninghams ‘Bij het vallen van de avond’. Over twee mensen die toch bij elkaar blijven. Ik heb geen potlood bij me, anders had ik deze passage aangestreept:
“Ten slotte zegt ze: ‘We kunnen het wel proberen.’
Hij knikt.
Is dit het dan? Is het mededogen voor een ander, is dat het enige wat er echt toe doet? Beminnen, vergeven, dulden?[…]
Het is niet niks.”
Den Haag meldt zich weer met het geluid van schreeuwende meeuwen. We lunchen en bezoeken ‘Beelden aan Zee’. Ik ben mijn museumjaarkaart niet vergeten.