Vergeten

Gade en ik overlegden even naar welke film we zouden gaan. Het was weer zo’n dag waarop we eigenlijk wisten dat we samen naar de film wilden. Dan is het besluit dat we gaan in een oogwenk genomen. Ik wil graag naar ‘Still Alice’. Een film waar ik al wat over gelezen heb. De film gaat over iemand die de ziekte van Alzheimer heeft. Ik ga de film niet navertellen. Ik heb in deze kolommen al eerder verklaard dat ik daar een hekel aan heb. Er zijn mensen die elke gelegenheid te baat nemen om de film die zij zagen of het boek dat zij lazen tot in de kleinste details na te vertellen. Misschien is dat op zich een goede geheugentraining, maar val mij daar niet mee lastig. Heel in het kort gaat de film over Alice, een 50-jarige briljante taalwetenschapster die Alzheimer krijgt. En zij vervreemdt allengs van haar zelf. De vraag is dan gerechtvaardigd, goed samengevat in de titel van de film, hoe lang iemand nog zich zelf blijft. Hoe lang blijft Alice nog Alice?
In mijn directe omgeving heb ik maar twee gevallen van Alzheimer meegemaakt. Een zus en een schoonzus. Met mijn zus heb ik een van schokkendste ervaringen gehad. Zij was al bedlegerig en toen ik bij haar op bezoek kwam vroeg ze mij of ik wist wie er dood was. Ik zei dat ik dat niet wist en toen antwoordde zij met haar eigen naam. Zo ver kan het dus gaan, dat jij zelf een ander wordt. Dat je niet langer meer jezelf bent. Dat je jezelf vergeten bent. Maar wie ben je dan wel?
In mijn ochtendkrant lees ik vandaag dat de film een te rooskleurig beeld geeft van het verloop van het ziekteproces. Dat het in de film tamelijk harmonisch verloopt, maar dat er in andere gevallen ook vaak sprake is van agressie en ook lichamelijk geweld, van diep gevoelde ontreddering.
Als we de bioscoop uitlopen zeg ik tegen Gade dat ik me met mijn klachten toch nog een stuk beter af voel.