Verhuisbericht

Zal ik ooit nog verhuizen? Die vraag komt in mij op als ik een heel grote verhuiswagen achteruit de straat in zie manoeuvreren. Hij parkeert zo dat hij het straatje nog eerder doodlopend maakt dan het normaal al is. Er kan geen auto meer langs en zelfs voor een fiets wordt het wurmen. Het lijkt er op dat er iemand in de straat bij komt wonen, want de verhuiswagen wordt niet ingeladen. Integendeel, er komen spullen uit: een fiets, vazen, poten, dozen, een doosje, een tuintafeltje met bijbehorende stoeltjes, een schildersezel, althans iets wat er op lijkt. Met moeite ruk ik mij los van het uitladen van de wagen. Er moet tenslotte ook nog een stukje geschreven worden.
Hoe vaak ben ik zelf verhuisd? De eerste keer was aan het eind van de jaren veertig van de vorige eeuw. Ons gezin trok van het ene bovenhuis naar het andere, precies vier huizen verder in de zelfde straat. Van nummer 77 naar nummer 85. Het grootste verschil tussen die twee huizen was dat het eerste geen en het tweede wel elektrisch licht had. Ik herinner me  nog dat ik mee hielp met verhuizen, een biezen korf met kleine spulletjes er in sjouwend. Ik bleef daar wonen tot 1971, woonde zelfs kort getrouwd en wel bij mijn moeder in. Daarvoor nog een jaartje in Amsterdam op stage, Eindhoven voor de studie en naar Breda, Keizersveer en Schaarsbergen als dienstplichtig militair. Maar dat waren geen echte verhuizingen. Tenminste zo voelde dat niet. In 1971 trok ik naar Arnhem en vier jaar later weer, twee kinderen rijker terug naar Nijmegen, naar Hatert en van daar in 1993, zonder echtgenote en kinderen naar waar ik nu woon. Een smal straatje met een grote verhuiswagen erin.
Ik heb geen plannen om nog een keer te verhuizen. Ik woon hier samen met Gade en Harrie, de kat meer dan uitstekend. Zolang ik nog kan traplopen geen enkele reden om te vertrekken. En als ik dat gesjouw van de verhuismannen, ze dragen wat kasten en kastjes naar binnen, zo aankijk, moet ik er helemaal niet aan denken.