Vespers

Ik ging een dag uit  zingen. In het Klooster. ‘s-Middags een workshop stembevrijding en ‘s-avonds mantra zingen. De middag is in een van de lokalen van het klooster, woordeloos zingen, alleen op klanken. Ieder voor zich en samen. De energie die de klanken met zich meebrengen vult de ruimte. Klanken die het hart raken, klanken die uit het hart voort komen. Met een vreemde een klankduet zingen. Elkaar woordeloos uitnodigen te klinken. Genieten van de klank om je heen. Niet alleen met je oren horen, niet alleen met je stem zingen. Horen en zingen met je hele lijf.
We zijn met een dertigtal. Gade zou ook meegaan, maar kon toch niet. De overbuurvrouw neemt haar plaats in. Zij kent dit Klooster nog niet. Voor mij is het inmiddels een vertrouwde plek. Ik houd van de sfeer die het gebouw ademt. De kloostergangen waar alles zachter klinkt, die je omarmen en uitnodigen om tot rust te komen, je ritme aan te passen. Buiten gaat het leven door, hier houdt de tijd zich aan zijn eigen tempo. Er is een tijd voor…
Etenstijd. In de refter. Een rustige maaltijd. Korte gesprekken met mijn buurvrouwen aan tafel. De aankomende yogalerares met grootse plannen aan de ene kant, de moeder van een kind en met twee honden aan de andere kant.
Dan, voor het avondprogramma begint, is er nog tijd voor de Vespers. We zijn tenslotte in een Klooster. Het is maar een kleine communiteit. Met ons tienen sluiten we aan bij de drie paters, toch altijd weer indrukwekkend in hun witte habijt. Waar er twee of drie in mijn naam bijeen zijn, zing ik zacht in mezelf, ben ik in hun midden. Ik zing mee met de oude psalmen, verstilde woorden die meer klank dan betekenis zijn geworden. En bij deze Vespers zegt de stilte meer dan de al zo vaak herhaalde woorden.
De kapel stroomt vol. We zingen oeroude teksten. De kapel geeft de klanken extra kleur, juist als alles duister is.
Het is voorbij. Ik ging een dag uit zingen.