Visite

Vandaag helemaal niets gepland. De dag ligt helemaal open. Alles is mogelijk en ik ben niks van plan. Het is zo’n dag waar ik me mateloos op kan verheugen. Het idee wat ik allemaal wel zou kunnen doen en wat ik allemaal niet zou kunnen doen. Heerlijk. Ik ontbijt op mijn dooie gemak, los de kruiswoordpuzzel op, bijna althans. En ga dan naar boven naar mijn werkkamer. Een kamer die ik nog steeds zo noem, ook al heb ik geen activiteit meer die ik werk zou kunnen noemen. Ik verstuur een mailtje en ben van plan het boek ‘De Trooster’ van Esther Gerritsen uit te lezen. Nog maar een tiental mooie pagina’s te gaan. Gade heeft bezoek van een vriendin, het is koffietijd. Ik zet mijn senseo aan. De bel. Als ik naar het raam loop om te kijken wie er voor mijn deur staat, verwacht ik dat het een pakjesbezorger zal zijn die mij zal vragen of ik een pakketje voor de buren in ontvangst wil nemen. Als je omringd wordt door werkende mensen en studenten en je bent vaak thuis dan wil het nog wel eens gebeuren dat jij het afleveradres van een Internet bestelling wordt. Maar er staat geen bestelwagentje in de straat. Het is D die aanbelt. Veertien jaar geleden woonde zij schuin tegenover ons. In die tijd verbond ik haar en haar man in de echt. Zij verhuisden en een paar maanden gelden troffen wij elkaar weer in haar kunst- en juwelengalerij, waar ik een kleinigheid voor Gade kocht. D kwam nu nog wat documentatie brengen, zoals ze destijds bij de aankoop beloofd had. En zo hadden we een huis vol visite. Gade haar visite, ik de mijne. Koffievisite zoals het behoort te zijn. Wat kan een genoeglijk bestaan toch door zulke kleine dingen bevorderd worden.
Als Gade haar en ik mijn visite heb uitgezwaaid belt Zoonlief. Hij is met zijn vrouw in de buurt en of ze een kop koffie kunnen scoren. Natuurlijk, altijd welkom. Even later gaat de bel. Ik doe de deur open. Ze zijn er. Ik neurie een liedje van Lenny Kuhr en de Poppys.