Waalstrandje

Ik moet wat in beweging blijven. De moeheid uit dit lijf verdrijven. Al en paar dagen fiets ik mijn vaste rondje. Een klein uurtje. Stelt niet veel voor, maar toch. Ik moet me zelf ook niet overvragen. Op dat tochtje cirkel ik langs de Waal. De brug over, langs de dijk  naar het wijnfort, door het dorp Lent en over de fietsbrug terug naar de stad. Op de fietsbrug staan tientallen, misschien wel enkele honderden fietsen geparkeerd. Wat is er daar te beleven? Er is geen festival, er klinkt geen muziek, maar het krioelt van de mensen. Zonnebadend, zeg maar gerust zonnebakkend. Het water in de rivier staat laag en laat een breed strand vrij. Jong Nijmegen verpoost zich. De stad heeft zijn eigen strand geschapen, pal tegenover de stad. Niks geen Havanna aan de Waal. Gewoon Nijmegen aan de Waal.
Zestig jaar geleden al. Op mooie zondagen, zaterdags moest er nog gewerkt worden, toog mijn familie ook rivierwaarts en streek dan ten westen van de spoorbrug aan de Waal neer. Ongeveer daar waar Japi van de brug afstapte. Hemelsbreed een paar honderd meter van ons huis af, maar over de weg nog een eind trappen. De stad door, de brug over, de dijk langs. Niet verder dan tot je knieën het water in.  Jaren daarvoor waren mijn broers de Waal overgezwommen. Heen en terug. Ik heb die ambitie nooit gehad. En was die er al geweest dan hadden bezorgde ouders hem vast heel snel de kop ingedrukt.
Ik voel niet de aanvechting mij ook op het strandje neer te vlijen. Veel te warm. Ik fiets langzaam verder. Ruik de rivier, de geur van mijn jeugd en dan hoor ik de rivier, het klotsen van het boegwater van het schip dat onder mij doorvaart, het geluid van mijn jeugd. Misschien wel niet alleen van mijn jeugd, maar van mijn leven. De geur van de rivier, het geluid van de rivier. Ik ben tenslotte niet voor niets in het Waterkwartier geboren.