Wachten

Toen ik ging slapen meldde het nieuws dat er enkele doden waren gevallen bij de aanslag op de Turkse Ataturk-luchthaven. Toen ik wakker werd bleken dat er bijna veertig te zijn. Niet dat getallen er iets toe doen in zo’n geval. Elk slachtoffer van terrorisme is er een teveel. Inmiddels zijn er veel te veel. Brussel, Parijs, Madrid en andere steden, verder weg in onze, in ieder geval mijn beleving. Maar even gruwelijk. Toevallige passanten op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Of waren ze wel op de goede plaats en kwamen er verkeerde mensen op hun veilig gedachte plek. Welk kwaad schuilt er in een bushalte, een vertrekhal, een caféterras? Op zulke plaatsen is op zich niets aan te merken. Totdat er mensen met bomgordels en kalasjnikovs komen en het vreedzame tafereel van wachtende mensen, toevallige passanten verandert in een oorlogsscene waarin de wachtenden slachtoffer worden. Dodelijk slachtoffer. En de toevallige passant zal nooit meer aankomen op de plaats waar hij verwacht wordt. Het wachten wordt vergeefs.
Ik wacht ongerust op het bericht dat niet een stad ver weg het decor van een aanslag vormt, maar dat Schiphol of een druk treinstation de plaats is waar toegeslagen wordt. Het lijkt haast onontkoombaar, je lijkt er op te kunnen wachten dat het ook hier zal gebeuren. Dat mensen dichtbij hun gelijk denken te kunnen halen in de naam van het hogere door angst en terreur te zaaien. Het is wachten op dat gruwelijke moment, vandaag of morgen, wie weet, maar niet nooit. Het zal komen. Er zijn mensen die daar gek genoeg voor zijn.
In de gang van ons huis hangen ingelijste teksten. Gedichten, citaten. Er hangt er een tussen  van Gerard Reve. Een tekst die mij al vergezelt sinds ik zijn boek ‘Op weg naar het einde’ las: «O, lieve mensen, ik houd van u, en ik omhels u allen hartstochtelijk, ondanks de geduchte afstand. Laten we elkaar niet haten, maar, integendeel, liefhebben, gezamenlijk op de Dood wachten, en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken.»
We weten waar we allemaal op wachten, maar laat het ons in de tussentijd aan niets ontbreken. Valt het wachten misschien toch nog een beetje mee.