Wees

Vandaag een jaar geleden stierf mijn zus. Mijn laatste zus. En daarmee werd ik de enig overgeblevene van het gezin waarin ik groot geworden ben. Ik ben nu dus precies een jaar een echte wees. Toen mijn vader in 1968 stierf werd ik half-wees. Bij de dood van mijn moeder in 1981 werd ik wees. Maar echt verweesd voel ik mij pas sinds een jaar. En dat is een vreemd gevoel. Het is geen loden last, die mij dagelijks te neer drukt. Integendeel het voelt meer aan als een luchtledige, waarin de vragen die ik heb over gezin, geschiedenis, vroeger niet meer kunnen landen bij broers of zussen, laat staan bij  vader en moeder. En nu ik zelf steeds maar ouder wordt (hoe lang nog?), mis ik de antwoorden die ik nog zo graag gehoord had op de vragen die ik nooit gesteld heb. Vragen die ik nog niet had. Maar ook vragen die ik wel had, maar inhield omdat ik dacht te weten dat de antwoorden die ik zou kunnen krijgen niet de echte antwoorden waren, maar de gewenste. Over hoe zij tegen mijn ouders aankeken, of zij wel ooit een wezenlijk gesprek met onze vader gehad hadden. Mij is dat nooit gelukt, misschien ook omdat ik het nooit echt geprobeerd heb. Hij was een te bezorgde oude man en ik een te jonge zoon. Het verschil in jaren was te groot. Het verschil in leven ook.
Ik zal met die vragen blijven zitten. Er is niemand meer om ze te beantwoorden. Maar het geeft mij ook de vrijheid om mijn eigen antwoorden te verzinnen op mijn overgebleven vragen. Ik mag de gezinsgeschiedenis naar mijn hand zetten en niemand zal mij meer tegenspreken. Het beeld van mijn moeder wordt niet gecorrigeerd door de andere kijk die mijn zus op haar had. Mijn herinneringen aan familiefeesten en zondagen zijn de enig juiste. Ik ben mijn eigen geschiedenis geworden.
Morgen zou mijn zus 82 zijn geworden.Vorig jaar stierf ze één dag voor haar verjaardag.