Willeke

Wij waren thuis zeker niet de eerste die een tv hadden. Dat was voor een bakkersknecht in de begintijd van de tv nog een onbetaalbare luxe. Ik weet mij niet meer te herinneren wanneer er wel een tv in de voorkamer kwam. Tot die tijd deden wij het met radiodistributie in de eetkeuken. Dat was nog in de tijd voordat Willeke Alberti met zingen begon. Het was in de tijd van de zaterdagavondshows op de radio als Showboat en Tierelantijnen. De tijd van de wekelijkse wasbeurt in de teil en met een frisse pyjama aan nog even mogen opblijven.
Het is weer zaterdagavond. De wekelijkse wasbeurt is al sinds jaar en dag vervangen door een dagelijkse douchebeurt en ’s avonds naar de radio luisteren is er pas als we op bed  ‘Met het oog op morgen’horen.  Deze zaterdagavond kijken Gade en ik naar het Willeke Alberti Gala. Zij is 70 geworden en zingt als sinds haar tiende. Dus eigenlijk zingt zij mijn hele leven met me mee . Willeke is een fenomeen, een instituut. Op de bank zingen en neuriën Gade en ik al haar liedjes mee. Net als een vol Carré. Willeke is nooit mijn muzikaal idool geweest. Ik heb sowieso weinig of geen muzikale idolen. Maar Willeke was er eigenlijk steeds, met liedjes die ik moeiteloos meezing, althans flarden ervan. Ik galm mee met ‘Telkens weer’ en raak weer vertederd door ‘Mijn hoofd weer op je schouder’. Ik ben met ‘Spiegelbeeld’ weer in mijn eigen tienertijd en leef een levenlang Willeke mee van ‘Niemand laat zijn eigen kind alleen’ tot ‘De glimlach van een kind’.  Ik hoor de verwachting in ‘Morgen ben ik de bruid’ en voel het verdriet mee met ‘Vanavond om kwart over zes ben ik vrij’. Ik hoor weer het melancholische ‘Dag Huis’ en tetter mee met ‘Ome Jan’.
Ik zoek op You Tube. Een overvloed aan Willeke Alberti. Ik zoek een liedje uit ‘De Jantjes’: ‘Omdat ik zoveel van je hou.”Lijkt me wel toepasselijk na een leven dat meer Willeke Alberti bevatte dan dat ik zelf ooit gedacht had.