Windkracht

Er gaat geen storm voorbij of ik heb er wel een stukje aan gewijd. Dat is gemakkelijk na te gaan als ik als zoekwoord ‘storm’ intik. Nu zijn dat natuurlijk ook hoogtepunten in het bestaan van een pensionado dat verder nauwelijks nog stormachtige periodes kent. Ik zag hoe de laurier achter in mijn tuin het zwaar te verduren heeft gehad en een diepe buiging voor het windgeweld leek te maken. Nu, alle kleurcodes zijn ingetrokken, wiegt ze zachtjes op het windje dat rest van de storm. Het lijkt of ze glimlacht, trots dat ze het geweld ongeknakt heeft overleefd. Op Facebook zie ik hoe dichtbij de storm wel heeft toegeslagen. Hoe ontwortelde bomen hele tuintjes aan het zicht ontnemen en van een keurig onderhouden achterom een schier ondoordringbare jungle hebben gemaakt waar alleen met een machete nog een weg is te banen. Op Nederland 1 is er zelfs een doorlopend extra journaal aan het winderige weer gewijd. In een half uur tijd zie ik wel zes keer de zelfde beelden langskomen. Omwaaiende reclamezuil, door de wind voortgejaagde mensen,omvallende zeecontainers en voor de zoveelste keer de brandweerauto uit Loenen onder een dwars over de weg liggende boom.Het wegwaaiende dak in Rotterdam lijkt snel hersteld en weer getroffen. Het journaal kan er geen genoeg van krijgen om steeds de zelfde beelden te herhalen en de zelfde interviews te herhalen en telkens weer krijgt het kleine jongetje op zijn moeders arm te horen dat ze in afwachting van een hervatte treinenloop wel even een broodje gaan eten.
Als ik de NTS was zou ik de beelden goed bewaren om ze bij een volgende storm onverkort weer uit zenden. Dan hoeven er geen verslaggevers de weg op om het volk te vertellen dat ze niet de weg op moeten gaan. En ik zelf neem mij voor om bij een volgende storm geen nieuw stukje te schrijven maar gewoon mijn blog van 31 maart 2015, 28 oktober 2013 of 13 september 2017 te herplaatsen. Een storm is een storm.