Winterlicht

Vanochtend reed ik weer de polder in. In stralend winterlicht. Eens in de zo veel tijd moet ik in de polder zijn, mag ik in de polder zijn. Voor een moment van intense rust. Het is dan of de losse stukjes die mijn bestaan vormen weer met elkaar in verband worden gebracht. Of het evenwicht hersteld wordt. Zelfs als het wat somber weer zou zijn, levert het altijd weer een goed uur op, maar als het zoals vandaag zo’n heldere dag is dan is het helemaal boffen. Een uitbundig blauw overstraalt de polderweiden, het pas geploegde land is nog met een ijslaagje besuikerd en de wegen liggen zwartgewassen langs en over dijken, dijken die de polder beschermen voor een onzichtbare maar heel erg voelbaar aanwezige rivier die zich na een droge zomer schuil houdt achter kribben,wachtend op het moment dat ze weer tot grote hoogte zal stijgen en verderop de laag gelegen stad zal bedreigen.
Vluchten ganzen zijn her en der neergestreken, bespikkelen het landschap. Zou men mij ooit vragen van welk landschap ik het meest zou genieten dan zou deze polder hoge, heel hoge ogen gooien. Het is de uitgewogen mengeling van kleur en licht, van land en lucht en dan is er de rivier, die van verre komt en verder stroomt van oost naar west en dat al jaren deed en blijft doen en richting geeft, hand in hand met de zon, van oost naar west, dag in, dag uit en weer en weer en weer.
Persingen, Kekerdom, Ooij, Leuth, Millingen, Erlecom ze zouden zo maar in het land van de Hobbits kunnen liggen. Maar ze zijn veel dichterbij. Ze liggen om de hoek en baden zich in goud winterlicht, koesteren zich in licht dat hier net wat helderder lijkt te schijnen. Licht dat je lijkt te kunnen ademen, licht dat je lucht geeft.