Wisselvallig

Het blijft wisselvallig. Als ik dat hoor denk ik meestal dat ze het ook niet weten, die van het weer. Het kan vriezen, het kan dooien. De voorspellingen hebben dan evenveel waarde als de oubollige weerspreuken “Regent het in mei, dan is april voorbij”of “Kwaakt de kikker in het riet, dan regent het of niet.” Het kan alle kanten op.
Misschien is wisselvallig ook wel de meest juiste omschrijving voor wat dan ook. Het leven, je relaties, je werk. Soms ben je himmelhoch jauchzend, dan weer zum Tode betrübt. Wisselvalligheid nodigt uit tot aanpassen. Je weet dat na elk dal weer een berg komt, je weet dat na regen zonneschijn komt. De dooddoeners doemen in rotten van 3 op. Gemeenplaatsen te over. Wisselvalligheid als de illustratie van het bestaan.
Geloof ik nu zelf wat ik gezegd heb? Is het niet zo dat mijn bestaan veel meer dan door wisselvalligheid gekenmerkt is door gelijkmatigheid. “Les extrêmes se touchent,” zeggen de Fransen. De uitersten raken elkaar en alleen daardoor vlakken ze af. Of is het de herinnering die dat doet? De scherpe kantjes afhalen van zowel het meest eclatante hoogtepunt als het diepste dal opvullen met vergetelheid waardoor de bodem onzichtbaar wordt.
Je moet het allemaal maar nemen zoals het is. Ik word omringd door mensen die menen de prestatie van hun leven te leveren. En misschien is dat ook wel zo. De Vierdaagse is een prestatietocht vanjewelste. Bewondering is op zijn plaats. Het is een wereldwandelevenement. Het houdt 40.000 wandelaars en een ontelbaar aantal volgers minstens 4 dagen in de ban. Even denk je dat er niets anders bestaat. De wereld wandelt in Nijmegen, staat er ergens op een gedenksteen in de stad. Maar de wereld draait ook door. Door in een wisselvallige gelijkmatigheid of gelijkmatige wisselvalligheid.