Zondagochtend

Het moet genoegzaam bekend zijn dat ik in een heel gezellige straat woon. Het gaat niet aan het de gezelligste straat van Nijmegen, laat staan het land te noemen. Er zullen vast heel wat mensen zijn die vinden dat ook zij gezellig wonen. Ach, wat kan dat schelen, ik gun het iedereen in een gezellige staat te wonen.
De afgelopen week ontstond bij een van de bewoonsters het idee dat er zondagochtend maar weer eens samen koffie gedronken moest gaan worden. Zij stopte bij iedereen een briefje in de bus met de uitnodiging om om 11.00 uur zich te verzamelen bij de bankjes die op initiatief van de straat door de gemeente zijn neergezet als ontmoetingsplaats voor de aanwonenden. Gevraagd wordt of je koffie, thee of iets lekkers voor daarbij meeneemt. Uiteraard natuurlijk alleen als je daar zin in hebt.
Tegen de tijd dat het zo ver is lijken er heel wat mensen zin in te hebben, behalve het weer. Het miezert wat en de wind lijkt het onaangename spel mee te willen spelen. Er volgt spoedoverleg tussen de twee aanstooksters. Wat te doen? Verplaatsen. Naar wie? Gade is al beneden en wordt in het overleg betrokken. Zij biedt huis en beschutte tuin aan. Bij de bankjes wordt een briefje opgehangen dat de ontvangst verplaatst is naar nummer 19. Ik weet van niks, maar terwijl ik mij sta te scheren hoor ik voortdurend de bel gaan. Ik ben nog nauwelijks wakker, maar mijn huis gonst al van de bedrijvigheid. Thermoskannen met koffie en thee worden binnengedragen, net als zelf gemaakt gebak in diverse soorten. De straat stroomt binnen, de harde kern althans. Ik begroet Marij, Tineke, Wieneke, Ellen, André, Marianne, Wietske, Jonas, Marit, Thea, Yvon, Mark, Anke en Jolande. Ons huis is voor even een buurthuis geworden. Ik lepel mijn ontbijt naar binnen, meng mij in het gezelschap, praat met de buren. Het is een mooie en verder droge zondagochtend. Gezellig.