73

Het onverwachte dreigt weer te gaan gebeuren. Als er niets tegenzit word ik morgen  (en dat is over iets meer dan 6 uur) 73! Wat een leeftijd. Als ik dat zo schrijf is het alsof ik het over iemand anders heb. 73 klinkt mij stokoud in de oren, maar als je het uitschrijft drieënzeventig lijkt het niet zo erg. Bovendien is het helemaal niet erg. Het is maar een getal zoals 5, twintig of drieëndertig.
Nog voor mijn dertigste twijfelde ik er oprecht aan of ik die leeftijd  zou bereiken. En hoe ouder ik werd hoe meer ik die datum opschoof. Op mijn 49ste deed ik een serieuze poging om de 50 niet te halen, maar het bleek toch nog niet mijn tijd te zijn en  nu sta ik aan de vooravond van weer een verjaardag. 73 jaar, dat zijn op de kop af 26.663 dagen. Dat betekent grofweg dat ik zesentwintigduizendzeshonderdrieënzestig keer ben begonnen aan een nieuwe dag. Daar moet je toch wel moe van worden. Het is dan ook maar goed dat je bijna even vaak weer naar bed bent gegaan, vaker nog, want de middagdutjes heb ik niet bijgehouden.
Zijn die 639.912 uren de moeite waard geweest? Meer dan! Wat heb ik in die voorbije tijd niet allemaal meegemaakt. Mooie dingen, spannende dingen, liefdevolle zaken, avonturen, teleurstellingen (weinig), gezelligheid, veel warmte en genoegen. Verre reizen gemaakt, dichtbij gebleven, geloofd, gehoopt en ooit met golf zelfs handicap 19 gehad. Maar vooral geluk gehad, veel geluk. Dat is nog steeds boffen.
73 mooie jaren en hopelijk mede dankzij potten met pillen nog een stel in het verschiet in goed gezelschap.
Ik zing: lang zal ik leven, in de gloria. Zing gerust mee: hiep, hiep hoera!