Blankaart

De fietsen gaan achterop de auto. We zullen naar een natuurgebied rijden, de auto op het parkeerterrein van het bezoekerscentrum zetten en van daar uit een rondje fietsen. Het bezoekerscentrum blijkt een fraai kasteeltje te zijn. Exposities over de natuur, uiteraard, het gebied en de uitgezette otters. In het centrum is geen koffiehoekje, terwijl het daar toch de hoogste tijd voor is. Dan maar zonder koffie op pad. Op de routekaart staat dat er her en der uitspanningen zijn. Het traject is fraai. In een aanpalend dorpje is een café. Van verre is de naam al te lezen. ‘De Toekomst’. Maar de toekomst is gesloten. Dus fietsen we rustig door. Kleine weggetjes door de landerijen, waar kraaien, duiven en een enkel reiger uit op vliegen. We ontwaren een groot terras, parkeren onze fietsen en lezen dan op de deur dat het etablissement om 14.00 uur zal opengaan. Het is kwart over twaalf. Voor de zekerheid bij de bakker verderop maar een paar croissantjes gekocht, voor als alle cafés, lunchrooms of wat dies meer zij gesloten blijken te zijn. Maar dat is niet zo. ‘Het Paviljoen’ is open. Klein terrasje. Een croque monsieur voor 3 euro, nee geen cappuccino, maar de koffie is prima. “Een Vlaams café zoals een Vlaams café hoort te zijn”, merk ik op.  “Hoe weet je hoe een Vlaams café hoort te zijn?”, vraagt Gade. “Gewoon, dat weet ik.”
We fietsen verder. Heel veel bordjes met daarop “Waterspaarbekken De Blankaart”. We fietsen langs het bekken, met een boog terug naar de grote weg. Weer zo’n bordje en dan op eens flitst het door me heen. Blankaart, zo heette ook de volkshogeschool die ik hier met mijn academiegenoten in 1968 bezocht. Maar dan moet het kasteeltje, dat nu bezoekerscentrum is die volkshogeschool geweest zijn. Terug bij het kasteeltje zie ik daar een infobord. Daarop staat dat er tot 1980 een volkshogeschool gevestigd was. Ik loop weer door de zalen, de expositiepanelen verdwijnen en ik zie me met mijn klas weer  44 jaar terug zitten in de ruimte van toen. Gade en ik wandelen het park in en maken een foto op een bruggetje waar in 1968 een klassenfoto werd gemaakt. Nu sta ik er alleen op.