Flexibel

Op de familie-app komt het bericht binnen dat Zoonlief en zijn lief goed aangekomen zijn. In een paar dagen zijn ze met vrienden en de hond naar Spanje gereden. Vakantie. Van mijn neef hoor ik dat de vlucht naar Columbia ook goed verlopen is. Tenminste dat neem ik maar aan, want hij is al weer druk met mij aan het wordfeud-en en zo iets doe je meestal niet van de bodem van de oceaan. De familie vliegt dus een beetje uit. Dat zouden Gade en ik vandaag ook doen. Niet naar Spanje en al zeker helemaal niet naar Columbia. Nee, wij zouden op weg gaan naar Drenthe, naar het door mijn neef en zijn echtgenote achtergelaten huisje aan de bosrand om daar op hun kat te passen. Maar het vertrek is uitgesteld. Gade moet even in alle rust wat herstellen van drukke dagen en daar past even geen reisje naar Drenthe in. En ik vind het ook niet erg om een paar dagen rustig thuis te zijn. Ook even bijkomen van een drukke en gezellige verjaardag. Ik merk goed dat het lijf van een 72-jarige veel eerder zijn grenzen bereikt dan dat van  de jonge god die ik in gedachte nog steeds denk te zijn. Maar tussen die gedachte en de lichamelijke werkelijkheid gaapt minstens net zo’n grote kloof als tussen droom en daad.
Ik bel met de mevrouw die nu omziet naar de kat van mij neef en zij vindt het geen enkele moeite om die zorg nog wat te continueren. In het familieoverleg wordt plan B van stal gehaald en waarschijnlijk zullen wij met het in Nederland verblijvende deel van mijn extended family tweede kerstdag de tocht naar het hoge noorden aanvangen. Misschien ook niet. Wordt gewoon plan C, of wie weet misschien zelfs plan D de leidraad voor de laatste dagen van het oude jaar.  Wat dat betreft ben ik nog zo bewegelijk als wat!