Genoegen

Het lijkt erop dat ik de smaak te pakken krijg. Voor de derde keer deze week heb ik mij zelf op aanraden van Gade uitgelaten. Even de frisse buitenlucht in. Ik was bij de openluchtbijeenkomst van de Koffieclub en de dag daarvoor liet ik Beer, de inmiddels wel bekende buurthond, uit. Ik rapporteerde daar eerder over. Maar dat waren twee gelegenheden waar ik mij niet of nauwelijks bij hoefde in te spannen. Beers uitlaattochtje begeleidde ik al zittend op mijn mini-scootmobieltje en de Koffieclub was weliswaar buiten, maar vond plaats van uit een luie stoel in een lommerrijke tuin. Weinig inspannend, terwijl ik toch zo goed weet, ik hoor het van alle kanten, dat ik eigenlijk wat meer zou moeten bewegen in plaats van zitten. Of dat nu in een tuinstoel, op een scootmobieltje of achter de laptop is, ik zit wat af. Zitten is het nieuwe roken wat gezondheidsbedreiging betreft. Ik ging vanochtend dan ook gretig in op Gades voorstel om samen een eindje te gaan fietsen. De afgelopen weken had ik alleen om zondagochtend mijn fiets gebruikt om naar de kerk te gaan en daar een halfuurtje stil te zitten, een kaarsje op te steken, wat te mijmeren, noem het maar bidden. Maar nu gingen we echt fietsen. Een thermoskan koffie mee, de paden op, de lanen in. Wij beantwoorden volledig aan het beeld van ouder echtpaar op de fiets, hoezeer mijn fiets ook afwijkt van het standaardmodel. Onderweg is er een B&B waar taartjes te koop zijn. En als wij daarmee neerstrijken bij een picknicktafel, onze koffie uitschenken kunnen we zo als reclameplaatje in een ANWB-blaadje. Uit in eigen land! Wat een genoegen. Even lijkt lock-down, intelligent of niet, heel ver weg. Net zoals mondkapjes, ic-bedden en afvlakkende curves, risicogroep en persconferentie.
Na een paar uur weer thuis bel ik wat mensen die ik eigenlijk liever weer zou zien, vis a vis, maar dat zit er nog niet in. Even horen hoe ze het maken, wederzijds een hart onder de riem steken. Daar moeten we het voorlopig maar meedoen, pover genoegen.