Legitimering

Een groot deel van mijn werkzame leven heb ik te maken gehad met kunst en cultuur. Een nog groter deel van mijn sociale leven ben ik bezig geweest met kunst en cultuur. Bestuur hier, werkgroep daar, cursus zo, opleiding zus. En zeker als cultuurambtenaar ben ik bezig geweest met het beschrijven van de legitimiteit van de ondersteuning van kunst en cultuur. Waarom zou een overheid steun moeten geven aan wat voor vorm van kunst- of cultuuruiting dan ook. De ene decade ging het om de verheffing van het volk, een andere tijd stond het verstrooiend karakter voorop, dan weer waren er educatieve motieven die een rechtvaardiging moesten geven en ook werd de economische waarde van de kunst van stal gehaald om aan te tonen dat subsidie in feite louter investeren was. Met het motief dat kunst en cultuur gewoon het eten en drinken voor een samenleving was, dat daardoor een samenleving zich kon vernieuwen, adem kon halen, daar kwam je in overheidsland nauwelijks mee weg. Dat was te vaag. Kunst mag niet zijn wat het is: kunst. Twee redenen waarom ik dit mag zeggen. Als Stef Blok in de Kamer tegen Halsema ter rechtvaardiging van zijn uitspraken zonder verdere uitleg mag zeggen: “Debatteren blijft debatteren” dan mag ik zonder verdere uitleg zeggen “Kunst blijft kunst.” En daarnaast was er Peter Struycken die ooit zei dat het vreemd is dat alles mag lijken op wat het is, maar dat kunst altijd op iets anders moet lijken. Laat kunst gewoon kunst zijn. En wat dat bewerkstelligt bij mensen? Bij de een alles, bij de ander weinig. En dit kabinet heeft nu een item waarin het ferm kan optreden. Ferme jongens, stoere knapen. Ja, binnen de opgelegde bezuinigingen mag geschoven worden, stelt de premier, maar het bezuinigingsbudget blijft overeind, daar verandert de Kamer niets aan.
Zonet bekeek ik de protest flash mob van het Muziekcentrum van de Omroep. Bij zo iets krijg ik altijd tranen in mijn oog. Omdat het mooi is, maar nu ook van machteloosheid.