Macaroni

Drie dagen in de week kook ik. Meestal op dinsdag, woensdag en donderdag. Als Gade dan thuiskomt staat het eten zo goed als op tafel. Ik ben geen meesterkok. Zelfs geen knechtje-kok. Ik ben de kok van de eenvoudige keuken. Dat heb ik van mijn vader. Zo lang ik mij kan herinneren kookte mijn vader. Ik hoef mijn ogen niet eens dicht te doen en zie hem dan bezig op de twee gaspitjes die wij hadden, maar vooral ook op het petroleumstel. Dat stel werd niet alleen voor eten koken gebruikt, maar ook om de was op te koken. Dan werd het stel in de wc op de grond geplaatste, een ijzeren constructie eromheen en daarop de wasketel. De was kookte dan op een laag pitje in een nacht schoon. En het was van zondag op maandag heerlijk warm op het toilet.
De andere dagen stond het petroleumstel op een hoekje van het aanrecht. En daarnaast stond mijn vader in volle concentratie te braden en te brutselen. Pijp, die meestal niet aan was, in de mond . Mijn vader had leren koken in militaire dienst. Aan het eind van WOI  was hij maanden lang onder de wapenen geweest. Bij hem was dat meer onder de pollepel. Hij was opgeleid tot kok. Mijn vader was niet van het schietende type. Ik bewaar nog steeds zijn getuigschrift, op 20 mei 1917 uitgegeven door het Bestuur der Amsterdamsche Huishoudschool, dat vermeldt dat hij als zelfstandig militair-kok kan optreden. En drie volgeschreven schriftjes met recepten en beschrijvingen van kooktoestellen. Het zijn degelijke recepten. Savooiekool, koolraap, bruine bonen. “Bruine boonen zijn peulvruchten en zeer voedzaam.”
Mijn vader ging met zijn tijd mee, weg van alleen maar aardappelen, vlees, groenten. Ik hoor hem nog zeggen dat we vandaag Indisch gaan eten: macaroni. Ik geloof niet dat ik die ooit lekkerder at dan die van hem. Met boterhamworst erdoor en veel tomatenpuree. Langzaam warm gemaakt op het petroleumstel.
Gisteren heb ik die als een eerbetoon aan hem proberen na te maken. Het lukte maar matig. En als ik nu in mijn herinnering probeer te ruiken, weet ik wat ik vergeten ben. Ik had eerst in de pan een uitje moeten fruiten. Want zo rook zijn macaroni en daarmee de hele keuken, naar gefruite ui. Sorry pa, maar ik heb dan ook geen getuigschrift voor zelfstandig militair-kok.

2 reacties op Macaroni

  1. babette degraeve schreef:

    Ahhh…wat een ontroerend verhaal.Vond gade het lekker?
    x

  2. Yvonne Vlek schreef:

    Ben weer even terug op de weurtseweg, opgekruld in de rookstoel naast de kachel, even weer kind…….heerlijk

Laat een antwoord achter aan Yvonne Vlek Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *