Ongewis

Vandaag kreeg ik de eerste gelukswens voor mijn verjaardag. En dat terwijl ik pas over 6 dagen mijn geboortedag vier. Deo Volente natuurlijk. Misschien heeft dat de afzender ook wel gedacht. Mogelijk heeft hij overwogen dat met al die klachten en onderzoeken het nog lang niet zeker is dat ik de 22e wel haal. En vooruit, laat ik hem nu maar vast feliciteren, heeft hij dat tenminste gehad. Hij schrijft er ook nog wat opwekkende woorden bij. Kun je altijd goed gebruiken.
Ik heb net naar het ziekenhuis gebeld om een afspraak te maken ter bespreking van  mijn onderzoeken van vorige week. Mijn hart is van alle kanten vastgelegd in naar ik aanneem fraaie beelden. Die worden nu door de dames en heren medici bekeken, geanalyseerd en gediagnosticeerd. En op grond van die beraadslagingen zal ik te horen krijgen of en wat er aan mijn klachten gedaan kan worden. Ze zijn nu aan het overleggen met de cardioloog. “Wij bellen u nog terug.” Voor de zekerheid wordt nog eens mijn naam, adres en geboortedatum gevraagd, zodat ze zeker weten dat de goede gegevens aan de juiste persoon gekoppeld worden.
Vandaag zou ook een van mijn broers jarig geweest zijn, als hij niet al heel lang dood was. Hij werd 70. Zou vandaag bij leven en welzijn 87 zijn geworden. Maar van het een, noch het ander is bij hem nog sprake. Zeventien jaar al dood. En het lijkt soms nog of hij er gisteren nog was. Misschien is dat wel de eeuwigheid. Dat de jaren verschrompelen tot een dag of minder nog. En uiteindelijk tot helemaal niets.
Ik mail de gene die mij nu al feliciteerde dat hij een paar dagen te vroeg is. Hij antwoordt naar behoren: “Je hebt helemaal gelijk, maar daarom niet minder vreugde en laat staan minder wensen! Beter te vroeg dan nooit, toch!!!!“
Ik zing daarom nu al heel zachtjes voor mij uit: “Lang zal ik leven.” Ik geloof het bijna zelf. Het ziekenhuis heeft nog niet gebeld.