Oud

We worden gewoon te oud. Op een gegeven ogenblik lijkt het niet meer te kloppen. Ons lijf wordt te stram en te stijf om alle functies die jarenlang zo vanzelf sprekend leken te zijn naar behoren te vervullen.
Ik heb ooit ergens gelezen of gehoord dat het menselijk lichaam gemaakt was om zo’n 40 jaar mee te gaan. Zo rond die tijd zou de sleet er in kunnen komen en zou het logisch zijn dat er haperingen gingen optreden. Na die tijd zou het de verkeerde kant op kunnen gaan, lichamelijk en geestelijk. Bij de een wat meer dan bij de ander. Maar verslijten doen we. Bij de een blijft het lijf in topconditie maar takelt de geest in een ongewild snel tempo af. Bij de ander blijft de geest sprankelen als van een twintigjarige. Bij de een in sprake van een gezonde geest in een krakkemikkig lichaam, een ander kan bogen op een krachtig lijf maar haperende geest. Weinigen is het gegeven tot op hoge leeftijd èn geest èn lichaam in tact te houden. De meesten van ons worden gewoon te oud om de verloedering voor te blijven. Daar zijn we, ik in ieder geval, niet op gebouwd. We worden gewoon te oud voor onze leeftijd en met veel kunst- en vliegwerk, een pot vol pillen en regelmatige controles en check-ups worden we ouder dan dat we ooit gedacht hadden te worden. Zonder al dat kunst- en vliegwerk, pilletje meer, pilletje minder hadden we de pijp allang aan Maarten gegeven. Zonder de geregelde onderhoudsbeurten waren we allang een herinnering geworden.
Elk jaar zingen we dat hij of zij lang zal leven. Drie maal hoera. Maar soms denk ik wel eens dat we niet gemaakt zijn voor weer een jaar en nog een jaar erbij. Misschien leven we wel gewoon te lang, langer dan bedoeld.  We worden gewoon, nou ja gewoon, te oud, veel te oud.