Paard

Ik heb een abonnement op de NRCnext. Nu al een paar weken krijg ik daar op zaterdag gratis de NRCweekend bij. Met de nauwelijks verholen bedoeling dat ik straks daar een abonnement op neem. Ik denk niet dat ik dat zal doen. De weekenduitgave is gewoon te veel krant voor te weinig tijd. Voordeel is dat de krant is opgebouwd uit een fiks aantal katernen. Ik blader door de afdeling sport. Om de een of andere reden staat op de laatste bladzijde van dat katern de rubriek ‘Het laatste woord’ waarin mensen praten over de laatste levensfase. Nu ontgaat mij het directe verband tussen sport en de laatste levensfase, of het zou moeten zijn dat in dit katern ook de familie- en overlijdensberichten staan. Op die laatste pagina lees ik nu een mooi interview met een palliatief verpleegkundige. Zij begeleidt mensen in de laatste momenten van hun leven. Door te luisteren, door te praten. Zij gebruikt een wat mij betreft prachtige metafoor. Die van de ruiter en het paard. Een citaat: “… u bent niet ziek, uw lichaam is ziek. Uw lichaam is uw paard, u bent de ruiter. Het zieke paard is aan uw zorg toevertrouwd: u moet goed luisteren welke signalen het paard u geeft. U kunt niet doordraven zoals u gewend was. U kunt het paard wel met en zweep ervan langs geven, maar daar wordt het niet beter van.”
Het beeld spreekt mij zeer aan. Verderop zegt ze nog dat als ze mensen vraagt hoe het met hen gaat zij te horen krijgt over pijn en ander ongemak.  Zij antwoordt dan met te zeggen dat het paard het zwaar heeft, maar hoe gaat het met de ruiter?
Misschien (waarom misschien?) moet ik vaker zo naar mij zelf kijken. Mijn paard heeft een zwak hart dat onregelmatig klopten gebrekkig pompt. Maar met de ruiter gaat het eigenlijk prima. Vermaakt zich nog uitstekend. Mijn paard dus niet meer de sporen geven en langs de hindernis laten lopen in plaats van er overheen te springen. Geen snelle galoplades meer, af en toe een sukkeldrafje. Beelden aan de paardensport ontleend. Misschien stond het interview daarom wel in het sportkatern.