Prijs

Ik heb het niet zo op het kopen van nieuwe kleren. Het is in ieder geval niet mijn hobby. Een paar dagen  geleden schreef ik daar over. In mijn blog van 28 oktober. En ondanks mijn matige aversie tegen het kopen van kleren steek ik graag de loftrompet over de zaak waar ik mijn kleren koop. Mooi ingericht, aardig personeel, goede cappuccino. En als ik nog wat dieper bij mij zelf te rade ga, kom ik er achter dat ik niet zo zeer hekel heb aan het kopen van kleren, maar veel meer aan het passen. Al dat gehannes in een klein pashokje die allemaal gemaakt lijken op minder omvangrijke mensen. Ik vind dat maar niks, maar zoals ik al zei de ambiance en de mensen maken veel goed. De broeken die ik vorige week kocht, moeten wat ingekort worden. Mijn lijf past niet in de standaard maten. Mijn benen zijn te kort, net als mijn armen. Die zijn moeilijk te verlengen dus moeten pijpen, respectievelijk mouwen wat ingenomen worden.
Gisteravond tegen zessen gaat de telefoon. In het schermpje zie ik een mij onbekend nummer verschijnen. Ik neem op, benieuwd wie mij tegen etenstijd belt. Het is Appie. In mijn blog van 15 oktober 2015 heb ik Appie al uitgebreid geïntroduceerd als de charmante verkoper van mijn kledingleverancier. “U heeft afgelopen zaterdag twee broeken bij ons gekocht.” Met mijn geheugen is nog niks mis. Ik weet zelfs dat er een actie was, tweede broek voor de halve prijs. Ik verwacht een mededeling van Appie dat het inkorten wat langer duurt, de coupeuse het onverwacht veel drukker  heeft en ik mijn broeken zaterdag nog niet kan ophalen. Maar niets van dat alles. Appie herinnert mij er aan dat aan die broekenaankoop ook nog een soort tombola verbonden was en dat de kaart die een verkoper met mijn naam had ingevuld als prijswinnaar getrokken is! Een overnachting met diner en ontbijt in een Overijssels landgoed. En dan hoor ik weer hoe ik bij het verlaten van het pand de eigenaresse toevoegde  het goede lot te trekken, het mijne. Ik zou willen dat er altijd zo goed naar mij geluisterd werd.