Sneeuwduik

De sneeuw houdt mij binnen. Nu is dat sowieso toch al de plaats waar ik bij voorkeur vertoef. Ik houd niet zo van kou en lopen en wandelen gaat mij steeds moeizamer af dus die combinatie versterkt alleen maar mijn idee dat ik binnen het beste gedij. Natuurlijk zal ik straks als het weer voorjaar wordt, en dat wordt het zeker, weer genieten van een koesterende lentezon en zal een bankje in de achtertuin mijn favoriete verblijfplaats worden voor mijn ochtendkoffie, samen met Gade. Maar tot het zover is, en het is april voor je het weet, blijf ik binnen. De winter heeft rond mijn huis sneeuwduinen opgeworpen die mijn vesting versterken en een extra hindernis lijken om uit te breken. Dat komt wel weer. Met mijn fiets er dan weer op uit naar een terras waar wel weer geschonken mag worden. Dat lonkt weer, maar voorlopig blijf ik binnen.
In mijn directe omgeving heeft de sneeuw een gans ander werking. Een van mijn vrienden, een verwoed saunaganger, heeft een alternatief gevonden voor het feit dat zijn sauna gesloten is. Na een hete ochtenddouche heeft hij zich slechts in zwembroek gehuld in de sneeuwlaag in zijn achtertuin gestort. Zijn enthousiast gekreun moet op genot duiden. Van zijn koude escapade heeft hij een filmpje in de besloten vriendenapp gezet. Het filmpje oogst bewondering maar wordt ook becommentarieerd met de opmerking dat in de sauna, zelfs als die geïmproviseerd is, zwemkleding uit den boze is. En ziet (maar het is een besloten app) de volgende dag verschijnt hij als adam in een niets onthullende reprise van zijn sneeuwduik. Een sneeuwduik die hij als verfrissend, louterend en helend aanprijst. Een loftuiting die gehoor vindt bij een aantal andere leden van de besloten vriendenapp. Zij duiken niet alleen, maar laten die duik als getuigenis van hun vermetelheid ook in een filmpje vast leggen op de vriendenapp.
Mij niet gezien. Ik duik niet. Ik blijf binnen.