Tombe

Ik kom geregeld in Parijs. Ik zeg niet vaak, maar geregeld. Moet daar vergaderen. Het wordt ook weer eens tijd daar met Gade gewoon een weekendje naar toe te gaan. Ik hou van Parijs. Kwam daar voor het eerst als middelbarescholier. Eerst drie weken in Amiens werken aan een oud parochiehuis en dan als beloning een paar dagen Parijs. Meer dan 50 jaar geleden. Ik had toen nog geen weet van Oscar Wilde. Dat kwam een paar jaar later. Mijnheer Groote, de docent Engels, noemde hem in het voorbijgaan tijdens zijn lessen. Het woord homoseksualiteit was in die jaren op het College waar ik op zat nog een taboewoord. De handelingen waarschijnlijk niet. Door een tv-serie werd ooit in de jaren 70 mijn belangstelling voor Oscar Wilde gewekt. Nu staat er zo’n 80 centimeter Oscar Wilde in mijn boekenkast. Toneelstukken, biografieën, gedichten, sprookjes. En her in der in mijn huis kom je foto’s van hem tegen. Of van zijn graf, een forse tombe van de hand van de beeldhouwer Jacob Epstein op de Parijse begraafplaats ‘Père Lachaise’. Elke keer dat ik in Parijs ben probeer ik het graf te bezoeken, een roos neer te leggen. De laatste keren zag ik dat zijn graf was overdekt met honderden lippenstiftzoenen. Ik beken het van harte. Ik leende Gades lippenstift, stiftte mijn lippen en drukte een zoen op de tombe. De zoenen waren in de plaats gekomen voor de graffiti. Ooit had iemand de naam ‘Johan’ gekrast. Ik was het niet. En nu zijn alle zoenen verwijderd. Het vet in de lippenstift tastte de tombe aan! Op Wildes verjaardag, afgelopen 30 november, ‘onthulde’ zijn kleinzoon Merlin Holland een glazen kist die om de tombe is opgetrokken. Ter bescherming. De kist is betaald door de Ierse regering. Ja, er zijn nog regeringen die iets met cultuur op hebben. Oscar Wilde rust nu als een Assepoester in een glazen sarcofaag. Te wachten op wie hem wakker kust? Hij is nu nog meer een sprookjesfiguur dan ooit.