Allerzielen

Vandaag, een dag na Allerzielen, lijkt de herfst dan toch echt begonnen. Het weer van vandaag had beter bij gisteren gepast. Toen was het nog redelijk aangenaam buiten. Zo aangenaam dat de man op zijn fiets stapte en weer eens naar zijn oude voetbalclubje ging kijken. De eerste helft staat hij langs de lijn. Maakt een praatje nergens over met de voorzitter. Analyseren het spel. Weten hoe het beter zou kunnen, maar zien ook dat het best aardig gaat. In de rust een beker koffie met oude bekenden. De tweede helft gaat hij op de vrijwel lege tribune zitten. De argeloze beschouwer zou kunnen denken dat daar een eenzame oude man in zijn eentje naar een voetbalwedstrijd zit te kijken. Zo ziet het er misschien van buiten uit. Maar in werkelijkheid zit daar een tevreden oude man. Terwijl hij naar het voetballen kijkt,denkt hij aan zijn net overleden vriend. Het is tenslotte Allerzielen. Zijn denken gaat geen enkele richting uit. Zijn gedachten kabbelen wat rond in zijn hoofd. Hij zit daar stil en geniet van het zitten, denken  en de herinnering. Hij probeert ook het bericht dat hij die ochtend hoorde een plaats te geven. Het bericht over een andere vriend die nu op de intensive care vecht voor wat hij waard is. Die probeert een acute levensbedreigende ontsteking meester te worden. De man op de tribune kijkt naar de wedstrijd, maar ziet hem nauwelijks. De wedstrijd is een bewegend decor met herfstzon geworden voor zijn gedachten. Zijn gedachten aan dode vrienden en heel zieke vrienden. Het is tenslotte Allerzielen.
De scheidsrechter fluit af. De wedstrijd is voorbij. Zijn club heeft met 3-1 gewonnen. Hij stapt weer op zijn fiets. Rijdt naar huis. Daar vertelt hij zijn vrouw hoe hij in alle rust op de tribune heeft gezeten en aan zijn vrienden heeft gedacht. Hij vertelt hoe mooi het herfstlicht was, hoe groen het gras en dat het 3-1 geworden is. Nee, thuis heeft hij ook al was het Allerzielen geen kaarsje opgestoken. Ook zonder dat waren zijn vrienden heel dichtbij.