Blokkade

Waarschijnlijk heb ik al eerder laten weten dat lopen voor mij niet meer zo leuk is. De spieren zijn wat strammer, een ooit gescheurde achillespees speelt soms nog wat op en de “colleteral damage” van mijn diabetes draagt niet bij aan een soepele gang. Ik heb intussen inlegzooltjes in allerlei soorten en maten, maar ik heb niet de indruk dat het meest recente paar nog bijdraagt aan een ferme tred. Ik maak een afspraak met mijn podotherapeut. Hij is tamelijk populair en een afspraak met hem kan pas over een paar weken. Zolang wil ik niet wachten en ik kan eerder terecht bij een van zijn medewerksters. Vanochtend om half negen. Voor mij op het tijdstip dat normaal de dag een beetje gaat beginnen moet ik nu al alle ochtendrituelen hebben gedaan om op tijd bij haar te zijn. De kruiswoordpuzzel schiet er zo waar bij in.
Ik heb zo mijn stereotype beelden bij bepaalde beroepen. Geen enkel vooroordeel is mij vreemd. De dame die mij uit de wachtkamer komt halen, beantwoordt op geen enkele manier aan het beeld dat ik heb van paramedische werksters. Als zij zich voorstelt heeft zij een naam die uitstekend past bij haar robuuste verschijning, maar niet bij haar beroep. Het is een naam die in het Nimweegs lekker vet kan worden uitgesproken. Maar als ze met de diagnose en behandeling begint is haar professionaliteit boven alle twijfel verheven. Zij bekijkt mijn voet, terwijl ik op een glazen plaat staat te wiebelen. Als ik in de behandelstoel plaats neem, constateert zij een blokkade. Er is een middenvoetsbeentje wat verschoven en dat wordt weer gecompenseerd door een veranderende stand van andere botjes. Met ferme hand kneed zij de botjes in een correctere positie. Als ik haar vraag hoe lang dat soelaas biedt, antwoordt ze dat ze daar niets over kan zeggen: “U kunt zich zo weer verstappen.”
Mijn inlegzooltjes worden aangepast, daar wat verhoogd, elders wat verlaagd. Voelt op zich niet slecht, maar voor hoe lang? Met stevige pas verlaat ik het pand, op weg naar een volgende blokkade.