Casablanca

“We zouden eens vaker naar het toneel moeten gaan”, verzucht Gade als we onze plaatsen innemen in het intieme theaterzaaltje. Aan het begin van de middag belde mijn bloggende neef op. Hij moest in de buurt zijn, meer nog zijn vrouw moest in de buurt zijn. Zij zit in de jury van een toneelprijs en moest nog een voorstelling zien die mogelijk in aanmerking zou komen voor een eervolle vermelding. Dat was een goed reden om ook bij ons lang te komen. Een uitnodiging voor een eetafspraak lag in de reden en dan gevieren naar het theater. Het was goed neef en zijn vrouw weer eens te zien. Natuurlijk volgen wij elkaar op de voet  via onze blogs, maar het is altijd veel aardiger om elkaar echt te zien. Ik bestel kaartjes voor de voorstelling  ‘Ondertussen in Casablanca’, een coproductie van het Nationale Toneel en Oostpool. Ik ga de voorstelling hier niet navertellen, daar hou ik niet van. Maar ik heb het idee dat ik naar twee voorstelling heb zitten kijken. De ene is een fraai inkijkje in het leven van een eigenlijk op elkaar uitgekeken acteursechtpaar, die elke zin voor elkaar kunnen afmaken en elkaar niets nieuws te vertellen hebben. Een smeuïge inkijk in de Nederlandse theaterwereld, met tal van licht vileine citaten en persiflages, voortreffelijk vorm gegeven door Hans Dagelet en Jacqueline Blom als echtpaar  en Anniek Pheifer als interviewster. Het aankijken meer dan waard. Maar om de een of andere door mij niet begrepen reden heeft de maker van het stuk het nodig gevonden om op het achtertoneel de actualiteit binnen te smokkelen. In rommelige scenes die het patronaatstoneel maar net ontstijgen, krijgen we de hele wereld-ellende over ons heen gestort. Bombardementen in Aleppo, afkalvende ijskappen op de Noordpool, goedbedoelde ontwikkelingshulp in Afrika, vluchtelingen op Lesbos. En om duidelijk te maken waar de rampen zich afspelen maakt een lichtkrant de plaats van handeling duidelijk. Het onnozele publiek zou het eens niet begrijpen. De twee stukken lijken niets met elkaar te maken te hebben. Een mislukte poging het geëngageerde toneel op deze manier vorm te geven.
Citaat uit het programmaboekje: “Wat heeft 2500 jaar toneelspelen de mensheid opgeleverd? (…) half gelukte voorstellingen, die we in het café na afloop snel de vergetelheid in dronken.”
Die goede raad hebben we gevieren direct opgevolgd.