Lucas

Ik krijg een whatsappje van mijn nicht. Ik ben haar oom, die mededeling is even nodig om verwarring verderop te voorkomen. Als zij mijn nicht is, kon ik ook haar neef zijn, maar ik ben dus haar oom. In het ABN hebben wij geen ander woord voor wat de Vlaming nog wel eens kozijn placht te noemen, de zoon van oom en tante. Goed, mijn nicht berichtte mij dat Lucas was geboren. Vandaag bij het krieken van de dag, anderhalf uur voor de zon opkwam. Lucas is de zoon van mijn achterneef en de kleinzoon van mijn eerder genoemde nicht. Van de vader van Lucas ben ik de oudoom. Ik vind dat een mooie titel, oudoom. Heeft iets gedistingeerds. Ik zoek op wat ik nu van de kleine Lucas ben. Als ik Wikipedia goed begrijp ben ik zijn oudoudoom. Nog gedistingeerder.
De laatste tijd is er nog wel eens wat te doen over het DNA. Hoeveel procent ben je Nederlander, hoeveel ander bloed stroomt er door je aderen. Voor sommige is de ontdekking dat ze maar deels Nederlander zijn een schokkende ontdekking. Ik zou het wel mooi vinden,een heel gemêleerde komaf. Ik weet niet hoe het met mij zit, maar in mijn kinderen zit via hun moeder nog een fikse portie Italiaans en Frans bloed.
Mijn broer, had hij nog geleefd overgrootvader van Lucas, trouwde in 1955 een Duits meisje. Mijn oomzeggende nicht, de oma van Lucas is dus minimaal voor de helft Duits. Haar zoon, de vader van Lucas, dus minstens voor een kwart. En Lucas dan nog minstens voor een achtste. Maar de moeder van Lucas, de partner van mijn achterneef, is Duits, dus Lucas is daardoor weer voor minstens 0.625 Duits. Het kan best zijn dat ik onderweg wat rekenfouten gemaakt heb. HBS-A, dus wiskunde en algebra zijn nooit zo mijn fort.
Eigenlijk kan mij die komaf niet zo schelen. Je bent wie je bent. Duidelijk is wel dat voor de afstammelingen van mijn broer niet voor niets “Ben ick van Duytschen bloedt” in het Wilhelmus staat. Welkom in de familie, Lucas.