slow motion

Ik mag graag naar een voetbalwedstrijd kijken. Dat deed ik al heel lang geleden op de jongensrang bij N.E.C. in de Goffert, waar ik voor een kwartje de vedetten van toen live in actie zag. Jaren later had ik zelfs enige tijd een seizoenkaart en bekeek ik samen met mij zoon mijn club in de eredivisie of hoe die toen ook om des sponsors wille toen ook heette. En je kreeg wat je zag. Dat was ver voor de VAR zijn intrede deed. De VAR die de beslissingen van de arbiter nog eens onder het vergrootlas legt en in super slow motion nog eens gaat bekijken of de scheidsrechter het wel bij het rechte eind heeft. Het leven dat zich in zijn eigen tempo verloopt en waarin met de zelfde snelheid, namelijk zestig seconden per minuut alle mensen op het einde afstormden word vertraagdt, erger nog word tot stilstand gebracht. De tijd woerdt zijn voortgang ontnomen en de waarneming van de scheidsrechter, de menselijke blik,  in twijfel getrokken. En over die gestolde werkelijkheid, waarin tijd niet meer lijkt te bestaan, wordt een matrix  gelegd en wordt tijd  tot afstand. Een in het gewone leven niet waarneembaar verschil van een paar centimeter wordt uitvergroot en tot absolute waarheid verheven. Het leven gaat in zijn eigen tempo, laat zich niet schikken. Het leven gaat in ‘real time’. Niks geen slow motion, laat staan dat we de tijd kunnen terugdraaien naar het niet waargenomen moment van buitenspel. De scheidsrechter laat doorspelen, het spel gaat verder, het leven kent gelukkig geen VAR, geenslow motion. Het leven gaat zoals het gaat en gaat en gaat. Het is niet te versnellen, noch te vertragen. Dat kunnen we met Vasalis alleen maar dromen:
“Ik droomde , dat ik langzaam leefde…
langzamer dan de oudste steen.”
Wat mij betreft wordt per vandaag bij het voetballen de VAR afgeschaft en telt de menselijke waarneming. Het leven heeft geen VAR nodig en zelfs geen slow motion. Het leven heeft aan zijn eigen tempo genoeg.