Endorfine

De afgelopen week had ik nog al wat etentjes met vrienden en bekenden. Smaakvolle maaltijden, aangenaam gezelschap. En in alle gevallen ging het afsluitende kopje koffie ( “Heb je ook décafé en opgeklopte warme melk? Niet teveel moeite? Heerlijk, dank je wel.”) vergezeld van een exquis stukje chocolade. Ook at ik deze week als dessert de heerlijkste chocolademousse ooit geproefd. Home-made. En bovendien in een schandalig grote coupe opgediend. Zo slecht. Zo lekker. De endorfine gierde door het lijf. Het gelukzalige gevoel dat het gezelschap al te weeg bracht werd op ongehoorde wijze versterkt en bereikte euforische hoogten.
En of dat al niet genoeg was, won N.E.C. ook nog met 3-0 van Feyenoord. Niet dat mijn club de sterren van de hemel speelde. Het ging best aardig, maar vooral de tegenstander maakte het mogelijk dat ik 3x van mijn stoeltje in vak F, rij 4 omhoog kon springen. En tsjoep, weer stroomde de endorfine van mijn hoofd tot in de kleinste teen. Ik blijf het merkwaardig vinden, maar als er gescoord wordt is het even of de hemel een kiertje opengaat en iets van de naar men zegt daar heersende gelukzaligheid op aarde nederdaalt. Of er geen bezuinigingen op cultuur dreigen en geen atrium fibrilatie meer bestaat. En dat niet alleen bij mij, maar bij zo’n heel stadion vol. 12.400 mensen minus de meegereidse Feyenoordaanhang. Collectief geluk gedurende 30 seconden, want dan zitten er weer 12.400 individuele kritisch kankerende supporters zich te ergeren aan de weer mislukte pass, de te vroeg geschoten bal, de slecht genomen corner en de te doorzichtige passeerbeweging die een nog niets eens begonnen aanval al smoort. Veel vaker dan genieten is voetbal kijken in de Goffert een veredelde vorm van zelfkwelling. En dan lees ik in Wikipedia dat bij automutilatie ook endorfine vrij komt in het lichaam. Dat maakt de slechte wedstrijden dan toch nog draaglijk, zeker als ik in de rust mij zelf trakteer op een Mars.