Bij een masker

Al sinds een paar maanden staat bij ons op de schoorsteen een heel mooi bronzen afgietsel van een Romeins gezichtsmasker. Het is de zeer geslaagde restauratie door de meesterhand van Andreas Hetfeld van dit masker dat ooit uit de Waal werd opgedregd. De aanschaf van die replica maakte het mede mogelijk om  dit gezichtsmasker in ongekende proporties vorm te geven. Het masker zelf is maar zo’n 20 centimeter, het beeld dat Hetfeld er van maakte is  30x zo groot, bijna 6 meter. Vandaag is het vanuit het tijdelijke atelier naar Nijmegen gevaren en daar aan de oever van de Waal geplaatst. Het masker kijkt uit op de stad. En straks als het allemaal weer mag kunnen we door de ogen van het masker als waren wij zelf de Romeinse legionair de stad zien liggen.
Het is natuurlijk allemaal toeval, want toen de plannen voor de realisatie van dit beeld vorm begonnen te krijgen was er in de verste verte ook nog maar niet het begin van iets wat op een corona-crisis duidde. Een crisis waarbij gezichtsmasker een sleutelwoord wordt. Op zich is het ver gezocht om een verbinding te leggen tussen dit ruitermasker en gebeurtenissen van de laatste weken. Maar het lijkt ook wel kenmerkend dat het gezicht van Nijmegen, zoals het beeld ook bedoeld is, een masker is. Juist nu.
Bij een masker vraag ik mijzelf ook altijd weer af wat er achter het masker verborgen zit. En als dit masker in al zijn imposante grootheid het gezicht van Nijmegen bedekt rijst de vraag wat het ware gezicht van Nijmegen dan wel is. Wat houdt dit masker verborgen? Waarschijnlijk komen we daar pas achter als we zelf door de ogen van het masker naar de stad kijken. Het masker is dan een uitkijkpunt op de stad. Het gezicht dat het masker bedekt is mijn eigen gezicht dat zich weerspiegelt in de stad.