Gedoe

Een mens kan zich onbedoeld heel wat sores op de hals halen. Dat overkwam mij vandaag.In een ver verleden hadden wij wat geld apart gezet op een Belgische bank. Vraag me niet waarom ik destijds voor die mij verder onbekende bank koos. Waarschijnlijk omdat ze een aantrekkelijke rente op een meerjarig spaardeposito boden. Toen de looptijd daarvan voorbij was kwam het geld terecht op een betaalrekening van die bank. Een rekening die zich verder slapend hield en waarover ik van tijd tot tijd kreeg te horen dat de rente steeds meer het nulpunt naderde. Ik had al tijden het idee om dat inmiddels zeer bescheiden bedrag onder te brengen bij een bankinstelling waarvan alom verteld werd dat het een schone instelling was met het hart op de juiste plaats, zonder bonussen werkte en zich ver hield van investeringen in wapenwedlopen en dergelijke. Een bank waarvan door daar je geld  te stallen het idee kon koesteren iets bij te dragen aan een wat eerlijker monetair klimaat, wat dat ook moge zijn.
Vanochtend heb ik mijn contacten met de Belgische bank beëindigd. Een fluitje van een cent, het tegoed is daar al weggeschreven en zweeft nu ergens tussen die bank en de daaraan gekoppelde tegenrekening. Geld, heb ik ooit geleerd, is een kwestie van vertrouwen. In dat vertrouwen wacht ik op de bevestiging dat het tegoed bijgeschreven is op mijn lopende rekening.
Toen een rekening bij die voor mij nieuwe bank geopend.  Ik vul de naw-gegevens in, maak kopieën van identiteitsbewijzen en zie als ik alles klaar lijk te hebben dat er een foutje in mijn voorletters zit. Verkeerde toets ingedrukt, maar wijzigen lukt niet. Er is een helpdesk, voor al uw vragen. Na acht wachtenden ben ik aan de beurt. “Nee, dat kunt u niet wijzigen, u moet alles opnieuw invullen”, krijg ik te horen. Braaf die ik de exercitie opnieuw. Gade wordt mederekeninghouder, zij moet zich ook inloggen, voorlopig wachtwoord aanmaken en het hele proces wat ik doorlopen heb ook nog een keer doormaken. In haar instructies staat dat zij op ‘inloggen’ moet drukken en haar voorlopige wachtwoord moet invullen, maar het scherm  geeft niet aan waar dat zou moeten gebeuren. Twee, drie, vier keer probeert zij het, maar net als in ‘Little Britain’: computer says no. Gade belt de helpdesk. 13 wachtenden, als er daarvan al zes  geholpen zijn, ontdekken we in heel kleine lettertjes, waar we dat voorlopige codewoord wel moeten plaatsen. Nog even wat gehannes met het uploaden van de ID’s van Gade en mij maar dan rolt de bevestiging van de aanvraag toch over het scherm. Over vijf werkdagen krijgen we bericht. Maar of we een rekening hebben? “Vertrouwen”, zeg ik zachtjes voor me uit: “Vertrouwen. Geld is een kwestie van vertrouwen.”