Hekken

De organisatie van de 4Daaagse nodigt op zondag de omwonenden van het startterrein uit voor een drankje en een hapje. Flink wat mensen geven gehoor aan die uitnodiging. Ik meng mij onder het gezelschap op zoek naar een bevriend paar dat vlak tegenover de Wedren woont. Ze zijn er niet. Ik word door een paar mensen aangeschoten. Die uitnodiging voor deze ontvangst is natuurlijk mooi en aardig, maar meneer, we hebben wel last van hoe ze het aanpakken. Er lijkt, volgens mijn zegsvrouw, wel niet over nagedacht. Zeker aanstaande vrijdag zijn hun woningen schier onbereikbaar en dan die hekken. Het lijkt wel of je in een kamp zit. Veel te veel hekken, die nu vlak voor hun deur staan. Onze eigen auto’s mogen er niet meer staan, maar er staan wel allerlei auto’s van de organisatie. Dat is toch geen werk, meneer. Ik kan hooguit wat meewarig knikken en adviseer te reageren en zeg dat het aanstaande zaterdag weer helemaal voorbij is. Maar het is toch ook wel een gezellig gebeuren, hoor meneer. Zou het toch niet willen missen. En je weet dat als je hier woont dat er eens per jaar 4Daagse is! Het gesprek wordt beëindigd door een bitterbal. Heet, meneer, heel heet.
Uit het gezelschap komt een mevrouw op mij af. “Je kent me zeker niet meer?” Ik knik bevestigend. Zij mij wel , zegt ze. Ik blijk haar ruim zeventien jaar geleden getrouwd te hebben, een van de eerste huwelijken die ik als trouwambtenaar deed. Intussen heb ik zo’n 600 huwelijken gesloten en nee, ik herinner mij haar niet. Ik vraag of ze nog steeds getrouwd is. “Ach nee, na 10 jaar hield hij het gezien voor een jong ding van  19, heeft ook niet lang geduurd en nou is die aan zijn zoveelste toe. Had je me destijds niet kunnen waarschuwen?” Ik zeg dat wij geen garantie geven en dat ze het bonnetje had moeten bewaren. “Maar verder gaat het me goed hoor. Maar kun jij niks doen aan die hekken voor mijn deur, waar die andere mevrouw het met jou ook al over had?”Ik moet haar teleurstellen. Ik heb niks te zeggen, noch over huwelijken, noch over hekken.