Paren

Er werd een dichter 75. Ter gelegenheid daarvan, maar daarom niet alleen, was er een bijeenkomst. Ook zijn nieuwste bundel werd gepresenteerd.
Ik was maar net op tijd. Voor de parkeergarage stond een lange file. Steeds als er een auto uitkwam, mocht er eentje in. Mondjesmaat parkeren.
Het zaaltje van het kunstencentrum was afgeladen vol. Alle stoelen waren bezet. Ik kwam terecht op een in de tijd steeds onhandiger zittende kruk. Maar dat was altijd nog beter dan staan, wat de mensen moesten doen die na mij kwamen.
De ceremoniemeester sprak en toen nog veel meer mijnheren. Een redacteur, een dichter en natuurlijk was er een muzikaal intermezzo. Weer een mijnheer samen met een gitaar en natuurlijk was er weer het onvermijdelijke interview waarbij de ondervrager te lang bleef doorzeuren over het feit dat wat hem betreft dichter en beschrevene een op een samenvallen. Iets dat door de dichter, terecht, met klem ontkend werd. De schrijver is een ander dan de beschrevene. Mogelijk lijken ze op elkaar, maar meer ook niet. Ook niet minder.
De bijeenkomst eindigt met een doedelzakspeler. Soit.
De gepresenteerde bundel heet ‘Paren’. En daar gaat het ook over. Graag had ik bij de presentatie naast al die sprekende heren een vrouw commentaar horen geven op de bundel. Dat had me wel wat geleken, zeker ook omdat de dichter ooit debuteerde als Stella Napels en zich als vrouw voordeed. Nu bedient de dichter zich van een ander pseudoniem. Victor Vroomkoning. Hij signeert mijn exemplaar van zijn bundel en tekent niet met zijn nom-de-plume, maar met zijn eigen naam.
Als ik naar huis rijdt is er ook weer een file de parkeergarage uit. Een voor een mogen de auto’s weer de wereld in.
Thuis blader ik door het boekje. Vijftig gedichtendie de titel waarmaken. Het is zoveel dat je het wel moet doseren. Te veel van je-weet-wel ineens gaat tegen staan. Soms denk ik bij een gedicht alleen maar: “Och.” Maar vaker word ik geraakt door een beeld dat alleen een dichter scheppen kan.