Matchfixing

Nog hoor ik mijn vader zeggen als er weer met succes een schilderijtje was opgehangen of een lekke fietsenband met goed gevolg was geplakt: “Zo, dat is weer gefikst!” En tevreden beschouwde hij dan het werk zijner handen. Mijn vader moet zich dat woord in die tijd hebben eigengemaakt vanuit het Engels. In de jaren ’50 van de vorige eeuw is het hier geïmporteerd, vast en zeker ook door de aanwezigheid van zo veel Engelssprekende militairen aan het eind van de jaren ’40. Die fiksten hier zo het een en ander. In de loop der jaren raakte het woord zo op het oog wat in onbruik. Het was tenslotte een jaren ’50 woord zoals mieters en babydoll.
Maar inmiddels lijkt het woord aan een glorieuze opmars te zijn begonnen en dan niet in zijn Nederlandse vorm, maar in zijn Engelse oorsprong met een x. Fixing, voorafgegaan door het al even Engelse match. Het is vandaag een en al matchfixing wat de klok slaat. Was een paar maanden geleden, of misschien zelfs al wat langer, dat bij het voetbal aan de hand en fikste (of is het dan fixte?)  een scheidsrechter of keeper een wedstrijd naar zijn hand tegen een niet onaanzienlijke vergoeding van een of ander in het geheim en in ver weg land opererend goksyndicaat, vandaag wordt de tennissport in een obscuur daglicht gesteld. Tal van topspelers zouden op de een of andere manier erbij betrokken zijn.
En zo lijkt er de volgende smet op de sport gevallen te zijn. Spuitende en slikkende sporters, daar waren we onderhand aan gewend, die lijken bij de sport te zijn gaan horen als tot voor kort de Gouden Koets bij Prinsjesdag.  Internationale sportbonden lijken alleen maar te kunnen floreren bij corruptie en hoe groter de organisatie hoe groter de doofpot. En nu lijken er tennissers te zijn die tegen wat zilverlingen er geen brood in zien hun sportieve plicht te verzaken en een wedstrijdje, tot op het hoogste niveau, te willen verliezen of zo te spelen dat wat maffiose organisaties er hun voordeel mee kunnen doen.
Kan ik als toeschouwer nog onbevangen kijken naar de Australian Open of is elke ‘unforced error’ toch niet zo unforced als het lijkt?
Was mijn vader dan de laatste die iets volkomen integer fikste?