Afscheid

Ik ben afscheid aan het nemen van een aantal activiteiten en dat voelt goed aan. Volgende week word ik 71. Als ik dat zo neer tik heb ik nauwelijks het idee dat het dan over mij gaat. 71, ik vind het onderhand een respectabele leeftijd, een leeftijd die begin te tellen en waarop je ook niet meer het idee moet hebben dat men nog echt op je zit te wachten. Ook nu het over mijzelf gaat vind ik dat je rond deze leeftijd je nog moet durven afvragen of je inzet niet beter door een jonger iemand gedaan kan worden en of je lijf niet een hinderpaal(tje) wordt.
Zo nam ik afscheid van mijn vrijwilligers werk voor de Vierdaagse. Na 17 jaar vond ik de 100ste editie wel een mooi moment om afscheid te nemen. Anderen mogen de Blarenbode, het interne communicatieblaadje voor de Vierdaagse-vrijwilligers, vol gaan schrijven. In het laatste nummer word ik van harte bedankt. Bedankt voor mijn “humor,kwinkslagen, kritische blik en de vele artikelen […] als redacteur. Een ware vakman.” Het doet goed dat te lezen. Beter dan dat men voorzichtig maar onontkoombaar je zal laten weten dat het misschien wel beter is er eens over te denken je pijp aan Maarten te geven en dat je inzet, hoe zeer ook gewaardeerd, zijn beste tijd gehad heeft en sleets en voorspelbaar begint te worden.
Gisteravond was ik voor het laatst ceremoniemeester bij de de zeswekelijkse naturalisatiebijeenkomst. Een bijeenkomst die 10 jaar geleden door de toenmalige minister werd verordonneerd en waar de ‘nieuwe Nederlanders’ hun bewijs van Nederlanderschap uitgereikt krijgen nadat zij de ‘Verklaring van Verbondenheid’ hebben onderschreven.  Ik was er van het begin af aan bij. Honderden namen heb ik in die jaren genoemd, honderden mensen antwoorden dat ze de verklaring onderschreven en daardoor Nederlander werden. Een plechtigheid door ons soms onderschat maar voor de net genaturaliseerde van groot belang. In zijn toespraak maakt de burgemeester ook nog gewag van mijn vertrek als ceremoniemeester. Na 10 jaar vond ik het genoeg, was het genoeg. En dan is het goed afscheid te nemen. Er blijft nog genoeg te doen.