AOW

Er is geen ontkomen meer aan. Toen ik gisteren op mijn internetbank-pagina keek stond het daar: “6849648-SVB VK NIJMEGEN AOW.ANW TAPE SOCIALE VERZEKERINGSBANK NIJMEGEN AOW DEC” en daarachter het fenomenale bedrag van € 683,88. Mijn eerste AOW! Ik ben gepensioneerd. En dat terwijl morgen pas jarig ben. Het voelt raar aan. Een beetje uitgerangeerd. Mijn gade probeert me te troosten: “Je bent toch al 5 jaar met de VUT, zoveel verandert er toch niet?” Voor mijn gevoel wel. Met de VUT gaan is een beslissing die ik zelf nam. Ik koos voor de vrijheid van een arbeidsloos bestaan en kon (en kan nog één dag) fier zeggen dat het een situatie is waar ik zelf voor gekozen heb. AOW, de leeftijd daarvoor heb ik niet zelf bepaald, die hebben andere voor mij vastgesteld. Natuurlijk verandert er in de daagse orde van de afgelopen 5 jaar weinig tot niets. Maar toch knaagt er ergens in me, en niet eens zo heel diep weg, dat gevoel van een beetje op een zijspoor gemanoeuvreerd te zijn. Tot morgen kan ik nog steeds zeggen dat ik een oud-voorlichter van de de gemeente Nijmegen ben die met de VUT is. En kleeft er aan mij nog iets van de charme en betrokkenheid van die toch o zo leuke baan. Maar vanaf 22/12 ben ik een AOW-er, die ooit bij de gemeente werkte. Tegenwoordige tijd wordt verleden tijd. Natuurlijk weet ik ook wel dat je veel meer bent dan wat je was. Ik word zelf verrast door dat gevoel van 65. Ik had het niet met mijn 50e, ik had het niet met mijn 60e. Maar nu woekert de overbodigheid even in me. Met pensioen. Mogelijk krijg ik voor mijn verjaardag wel heel veel winterharde geraniums om me een paar dagen achter te verschuilen. En misschien is dit gevoel morgen ook wel weer over. Ben ik gewoon 65 en heb die leeftijd tot mijn eigen verrassing en in weerwil van mijn lijf gehaald. En daarvoor beloont de staat mij maandelijks met een zelf bij elkaar gepremieerde kleine 700 euro. Maar of geld alles goed maakt?