Baken

Wanneer is een leven voltooid, zijn er slechts lauweren om op te rusten? Die vraag houd me sinds gistermiddag wat explicieter bezig. Wanneer heeft het geen zin meer verder te bestaan? Wanneer is alles al gedaan? Is dat als je 100 bent, of 65? Als je kinderen goed terecht zijn gekomen? Als je lijf zo krakkemikkig is geworden dat het niet allen kraakt, maar ook breekt in al zijn voegen? Of als je naam vereeuwigd is op een muur in het stadhuis?
Ik heb nog lang niet alles gedaan. Ben nog geen 100, wel 65, de kinderen zijn goed terecht gekomen, het lijf is niet wat het zou kunnen zijn, maar definitief gebroken, nee. En mijn naam is sinds gistermiddag voor goed ( althans voor zo lang het duurt) op een muur in de hal van het stadhuis vastgelegd. Daar onthulde de cultuurwethouder een plaquette met mijn gedicht “Soonet feur de stad”.  Aan een aantal factoren voor een voltooid leven is dus voldaan, maar er zijn nog genoeg andere om het ondermaanse bestaan nog wat te rekken. Vooral ook omdat ik er niet van overtuigd ben dat dat lichte gevoel van enige trots dat mij, ik kan en wil het niet ontkennen, doorgloeit, doorgaat als ik zou ophouden te bestaan. En ik wil er nog even van genieten.
Het gedicht werd onthuld als 11e literair baken in de stad. Misschien is het bijvoeglijk naamwoord iets te veel van het goede, maar het plaatsen van teksten her en der in de stad is een initiatief van de Werkgroep Literaire Bakens van de Stichting Literaire Activiteiten Nijmegen. Op grond daarvan is mijn gedicht een literair baken.  Ik schreef het in 2002 op uitnodiging van het blad “Op Ruwe Planken” in het jaar dat “Liefde” het Boekenweekthema was. Of ik in het Nimweegs voor mijn liefde voor de stad zou willen getuigen. In 2009 werd het uitgegeven in mijn bundeltje  “De Dood en de dingen”. Daarmee werd het bakenbekwaam. En literair of niet, het doet me goed. Maar het is voor mij nog niet voldoende voor Luc 2:29. Er is nog wat te genieten.