Brody

Met heel veel genoegen kijken Gade en ik naar de Britse historische dramaserie  ‘Wolf Hall’ over de opkomst van Thomas Cromwell aan het hof van Hendrik VIII. Het is een heerlijk traag gefilmd koningsdrama, prachtig geënsceneerd en rijk gekostumeerd. Enig bezwaar is dat het laat op de avond wordt uitgezonden, maar met het huidige gemak van uitgesteld kijken is dat geen enkel probleem meer. Op een meer christelijk tijdstip bekijken wij de intriges van Cromwell, gespeeld door een acteur met een gebeeldhouwde kop. En wij genieten, maar er is toch een klein maartje aan het kijken naar deze serie verbonden.
Een paar jaar geleden keken wij naar een gans andere serie. De eerste jaargang van ‘Homeland’ over het wel en vooral wee van een aantal CIA-medewerkers. Nee, ik ga het verhaal hier niet navertellen, geen beginnen aan. Een van de hoofdrollen is weggrelegd voor een mogelijk geradicaliseerde veteraan Brody, gespeeld door Damian Lewis. Een eigentijdse militair waar het uiteindelijk slecht mee afloopt. In die serie wordt hij ook de vader van dochtertje, mooi rossig net als hij. Niets aan de hand verder, prima acteur, spannende serie.
Terug naar de ander serie rond Cromwell. De rol van Hendrik VIII wordt gespeeld door Damian Lewis, de Brody uit ‘Homeland’. Ook als Hendrik is hij weer te zien met een nazaat van hem, een kindje met rossige krullen. En hoe mooi de serie over Cromwell ook is, ik blijf in Hendrik VIII toch ook steeds Brody zien. Wat ooit bekend stond als het Swiebertje-effect is hier onverminderd op van toepassing. Hoe mooi Lewis ook speelt, hij blijft voor mij toch ook Brody die zich omgekleed heeft. Dat komt natuurlijk ook door zijn uitgesproken fysionomie. Markant, maar daardoor ook heel bepalend. Beeldbepalend. Dat alles doet  verder niet af aan de kwaliteit van de serie, maar zoals Joop Doderer altijd Swiebertje bleef is Damian Lewis toch nog steeds Brody, hoe zeer hij ook op Hendrik VIII probeert te lijken.