Bruidsklokken

Ruardean,8/8/11
Mynwent, zo heet het stadje in het Welsh.In het Engels Monmouth. De zon schijnt, zaterdagmiddag. Over de grijze huizen tuimelen de bruidsklokken van de kerk in het centrum. Bruiloft. Gade en ik zijn net op tijd om de stoet te zien arriveren. De bruid barst bijna uit haar feestjapon. Te veel lijf voor te weinig jurk. Voluptueus, in tegenstelling tot bruidegom, die, heel wat ouder, hoog in de schouders in zijn jacquet, haar uit de ook al oversized trouwauto helpt. De drie bruidsmeisjes , jonge vrouwen in felrode jurken doen mij denken aan de drie heksen uit Macbeth. Met dat verschil dat zij hun kauwgum kauwen. De priester in vol ornaat wacht hen op. Een kleine stoet formeert zich. De meeste gasten zitten al in de kerk. In het voorportaal zoeken de drie heksen naar een mogelijkheid zich van hun kauwgum te ontdoen. Een niet meer gebruikt wijwatersbekken biedt een oplossing. De stoet schuifelt naar binnen. Het orgel speelt de bruiloftsmars. Als het bruidspaar met zijn cortège binnen is, gaan ook wij naar binnen. “Bride or groom”, vraagt de ceremoniemeester die ons bij de deur opvangt. Dat bepaalt aan welke kan van de kerk ik kom te zitten. Ik leg hem uit dat ik een toerist ben die even twee minuten komt kijken. “Okay”, antwoordt hij. Gade en ik laten de bruiloft voor wat hij is. De klokken zijn stil. We lopen over de churchyard. Heel zacht horen we het orgel spelen. Er staan grafzerken. Op een de waarschuwende tekst:”Dear reader think, I am already in eternity, you are on the brink.” Gade en ik kijken elkaar aan. Zo is het maar net, zegt onze blik.
In de pubs is het druk. Wales vs England rugby is op tv. Af en toe horen we gesmoord gejuich en gejoel. Engeland wint. Niet alle bruiloftsgasten zijn tot het eind in de huwelijksdienst gebleven. Ik zie mannen met corsages op tussen de tv-kijkers zitten.