Bussen

Gade moet op zondag grieperig en per se een belangrijke enveloppe afleveren. Soms zijn termijnen onverbiddelijk e we besluiten er maar een uitje van te maken. Bejaard echtpaar op een zondags autoritje. Zo voelen we ons en zo zijn we ook. Op naar het dorpje E iets ten noorden van  Arnhem. Als wij die stad naderen komt ons een armada aan touringcars tegemoet. Het lijkt wel of heel Arnhem in de bus is gestapt op weg naar Rotterdam voor de bekerfinale waar Vitesse het moet opnemen tegen AZ. Een wedstrijd die pas over zes uur zal beginnen. Het lijkt wel of Arnhem weer geëvacueerd wordt. De bruggen over de snelweg staan vol met mensen die uitbundig zwaaiend de evacués een goede reis wensen en natuurlijk veel succes, straks in de Kuip.
Als wij een uur later terug komen uit E rijden wij bij het Arnhemse Gelredome in een verkeersfuik. Nog steeds rijden bussen van het parkeerterrein de weg op, op weg naar het westen, op weg naar de overwinning waar ze dan nog geen weet van hebben. 18.000 voetbalfans toch zeker goed voor meer dan 300 bussen. Meer dan een uur zijn die al bezig te vertrekken in een lange, lange rij.
Ik zat ooit ook in zo’n bus op weg naar de bekerfinale. Van het Goffertstadion naar de Kuip. Ik kan mij niet meer herinneren of het nu in 1994 was toen N.E.C. van Feyenoord verloor, of dat het 2000 was, toen ze van RODA JC verloren. Maar verliezen dat deden ze. En bij een van de twee was ik aanwezig. De terugreis zal minder euforisch verlopen zijn. Verliezen beperkt het juichen.
We rijden terug. Op de snelwegbruggen staan nog steeds mensen te zwaaien. We lunchen samen in een uitspanning. Boerenomelet. Thuis zoekt Gade onmiddellijk de sponde weer op. Uitzieken. Een paar uur later zie ik Vitesse met 2-0 de beker binnen halen. Op de bruggen zullen vast nog weer mensen staan te juichen.