Café

Ik heb nog nooit van mijn leven een contactadvertentie geplaatst. Is ook nooit nodig geweest. De contacten waren er toch wel. Maar stel dat ik ooit om mij dan moverende redenen dat toch wel had moeten doen middels een kleine advertentie is de rubriek “Kennismaking gezocht” van de plaatselijke krant of, eigentijdser,  via het profiel in een dating-site, dan had daar naast een flatterende beschrijving van mijn goede eigenschappen en charmante verschijning vast ook het zinnetje “geen café-type” gestaan.
Begrijp me goed, ik heb niets tegen café’s. Drink er met enige regelmaat mijn kopje cappuccino, maar ben niet iemand die een stamcafé frequenteert, zo’n café waar ieder gelijk en tevree is en je geld of wie je bent niet meer mee telt. Zo’n donkerbruin café, dat niet per se aan de haven hoeft te liggen, waar de muziek niet te hard staat en de gasten elkaar allemaal bij de voornaam noemen en de barjuffrouw zonder je er naar te vragen al de juiste consumptie voor je inschenkt als je binnenkomt. Zo’n café heb ik dus niet, maar was gistermiddag wel in zo’n etablissement. Ik had er een afspraak om nog even de liedjes door te nemen die ik aanstaande zondag daar ga presenteren. Oude Nimweegse liedjes gezongen door een op en top Nimweegs zangeres en begeleid door een accordeon zoals die in zo’n café moet klinken. We nemen het repertoire even door en intussen komen de stamgasten binnen. Het is laat in de middag, het werk zit er op en dan nog even naar het café. Een kop koffie, een pilsje, een borreltje. Ze kennen elkaar, slaan op schouders, lachen samen. Vier, vijf man. “Nou, vooruit, eentje dan nog.” En dan vertrekken ze weer. Zullen elkaar morgen ook vast hier weer zien.
Wij spreken nog wat af en ja, we zullen er op tijd zijn. Daar in dat bruine café, zondagmiddag.