Cees

Zojuist belde Gade: “Cees is overleden.” Cees van der Pluijm, die imponerende gestalte, die eloquente redenaar, die vormvaste dichter, die vriend, die is gestorven. Een acute ontsteking, nu al weer weken geleden, is hem uiteindelijk toch de baas geworden. Ik heb een vriend verloren. Want vriend mocht ik hem noemen.
Wij waren in oktober bij de presentatie van zijn boek over Radio Kootwijk. Een biografie van een zendstation en een dorp in het hart van de Veluwe. Cees bood het boek, zijn levenswerk, aan aan Mr. Pieter van Vollenhoven. Op een manier zoals alleen Cees dat kan. Snedig, ad rem, gevat. Cees signeert voor ons een exemplaar van zijn boek. In sierlijke letters schrijft hij:”Voor Connie en Jan, Vrienden uit het Nijmeegse. Radio Kootwijk, 24. X.2014” Gevolgd door zijn zwierige signatuur, bijna een zelfportret van de schrijver.
We zijn niet altijd vrienden geweest. In het begin had ik een heilig ontzag voor Cees. In die tijd presenteerde hij zijn talkshow ‘Pluijm!’ met daarin weinig goede woorden voor de gemeente, herinner ik mij. Als hij mij dan in de zaal ontwaarde (Cees zag niet, Cees ontwaarde) huiverde ik in afwachting van de venijnige opmerking die zou komen. Later wist ik  dat het deel van de show was.
Twintig jaar geleden of daaromtrent kreeg ik mijn hartinfarct. Nog nadrukkelijker dan anders was ik toen bezig met de dood en ik koos toen ook mijn grafschrift. Het werd en bleef tot op de dag van vandaag een versregel van Cees: “Er is genoeg genoten.” Cees wist dat ik die regel tot de mijne had gemaakt. En nu hoop ik dat die regel, die ooit mijn graf zal sieren, ook voor Cees zelf geldt.
Nog niet zo lang geleden schreef ik een blog over  het woord ‘Hunkering’. Zo mooi door Cees gebruikt in zijn toneelstuk  ‘Van Nieumeghen’. Ik citeer nog eens het slot van het stuk: “Nu vliegen vogels achteruit en worden kleiner/het nest valt in een takkenhoop uiteen/ De jongen kruipen kermend in het ei/ Er jagen wolken door de grauwe lucht/ te hard, te snel om nog te volgen/ Ik hoor de echo van mijn woorden voor mij uit/ Er breekt iets, scheurend, zeurend als een pijn/ En het verdwijnt; alleen de hunkering/ Die blijft, de hunkering die blijft, de hunkering.” En ik sluit mijn blog van 26 augustus 2014 af met:”De première van het stuk was  op 6 februari 1995. Het is op die dag dat Van der Pluijm mij van het woord ‘hunkering’ laat houden en misschien van wel meer dan het woord alleen. ‘Hunkering’, een woord om te koesteren, een gevoel om te koesteren.”
 Cees deelt mijn blog op zijn Facebookpagina en reageert met de woorden: “Ik heb niet voor niets geleefd.”  Zeker niet, Cees. Alleen te kort, veel te kort.