Curve

Ik heb mijn dagcurve doorgebeld. Sinds twee weken ben ik samen met mijn suikerzuster op zoek naar de juiste dosering dagelijkse insuline. Ik moest stoppen met een bepaald soort pillen. Die bleken weer niet zo goed voor mijn nieren. Daarvoor in de plaats komt een dagelijkse insuline-injectie. Dat is overigens een fluitje van een cent. Elke avond zo rond de klok van elf spuit ik via een minuscuul naaldje die voorgeschreven eenheden in mijn lijf.
Mijn suikerzuster zegt dat ik nogal een wiebelige curve heb. Lijkt me ook een goede eigenschap voor een curve, want als ze niet wiebelde was het geen curve, maar een rechte lijn. Mooi woord: curve. Je hoort er de rondingen, het stijgen en dalen in. Maar de suikerzuster wil helemaal geen curve. Zij wil een mooie strakke rechte lijn en dan nog het liefst op een aanvaardbaar niveau. Dus eigenlijk geen curve, maar een saaie rechte lijn.
Ik wiebel dus nogal. Is misschien ook wel een goedkope metafoor voor het dagelijkse bestaan. Dan weer een hoogtepunt, dan weer een wat vlakker gedeelte, weer even wat naar beneden en dan opeens weer stralend recht omhoog, als of er geen dalen bestaan. Ik hou wel van een wat gecurveerd bestaan. In het mijne is wel een constante te ontdekken, zijn de uitslagen zowel naar boven als naar beneden niet hemelschokkend. Er is gelukkig geen sprake van een ondraaglijke saaiheid van het bestaan. Er is genoeg kabbeling om het gezellig te houden. Komt bij dat ik mij ontzettend goed kan vervelen. Van buiten lijkt het dan of er niets gebeurt, een strakke onwrikbare lijn, maar van binnen bruist en broeit het. Maak ik duizend plannen en daar blijft het bij. Gebeurt er verder niks, hoeft er verder niks te gebeuren.
In mijn lijf fluctueert de dagcurve. Wiebelt van hoog naar laag. Van buiten zie je er niks van. Van binnen voel ik er niks van. De cijfertjes op de glucosemeter zijn het enige bewijs. De suikerzuster trekt haar conclusies: twee eenheden erbij. Op weg naar een curveloze curve.