Dia-avondje

Mijn vader had geen fototoestel. Hij fotografeerde nooit zelf. Als je gefotografeerd wilde worden ging je naar de fotograaf, die je dan portretteerde. Dat waren dan staatsieportretten die er eerder uitzagen als de afbeelding van een wassenbeeld waarvan je je afvroeg of het ooit had kunnen bewegen.
Ik kreeg bij mijn plechtige communie wel een fototoestel. Een Agfa-clack, maar het kan ook pas veel later zijn dat ik zo’n toestelletje kreeg. Want ik kreeg bij die gelegenheid ook een polshorloge en twee cadeautjes lijkt mij gezien onze omstandigheden weinig waarschijnlijk.Maar ooit kreeg ik dus een fototoestelletje. Zo’n apparaat waar je voorzichtig een rolletje voor 8 of 12 opnames in moest draaien en moest oppassen dat er niet te veel licht bij kwam. Daar kon het rolletje niet tegen. Met de hand draaide je dan aan een knopje tot voor het rode venstertje het cijfer 1 verscheen en was het toestel klaar voor gebruik. Als het rolletje vol was bracht je het naar de fotograaf die het dan ontwikkelde en de foto’s afdrukte. Ver voor dat de HEMA zijn 1-uursservice had kon het wel een paar dagen duren voor je de afdrukjes en de negatieven kon ophalen.
Nu heeft zo goed als iedereen een camera in zijn telefoon en de foto’s verschijnen à la minute op je schermpje. Niks meer verwachtingsvol afwachten op het resultaat, weg verrassing.
Maar tussen de ‘afdrukfoto’s’ van toen en mijn digitale prentjes van nu liggen voor mij ook de jaren van de dia. Dozen vol heb ik geschoten. Familiegebeurtenissen, geboorte van de kinderen, vakantiekiekjes, dienstreizen naar verre landen. Dozen die de laatste tientallen jaren ergens in een hoekje van het huis stonden te verstoffen. In de loop van de tijd kukelde er wel eens een doos om  en werden de dia’s niet meer in de juiste volgorde teruggeplaatst. Dat gaf gisteren bij ons dia-avondje een soms caleidoscopisch beeld van de geschiedenis. Een dia-avondje met de familie waar veel herinneringen werden opgehaald en ook veel werd gelachen, maar ook iemand werd gemist met wie we de afspraak hadden om de dia’s van toen samen nog eens te bekijken. Het mocht er niet meer van komen en het ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’ bracht maar een schrale, een heel schrale troost.